Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 3 εγγραφές [1 - 3] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- γραμματική η [γramatikí] Ο29 : 1. σύστημα κανόνων που περιγράφουν τη φωνολογική, μορφολογική και συντακτική δομή μιας γλώσσας. || συστηματική μελέτη των συστατικών στοιχείων μιας γλώσσας: Περιγραφική* / ρυθμιστική* / συγχρονική* / ιστορική* / διαχρονική* ~. Mετασχηματιστική ~. 2. το μάθημα της φωνολογίας, της μορφολογίας και της παραγωγής μιας γλώσσας καθώς και το αντίστοιχο εγχειρίδιο: Σχολική ~. 3. σύγγραμμα που παρουσιάζει τους κανόνες που περιγράφουν τη φωνολογική, μορφολογική και συντακτική δομή μιας γλώσσας: H «Nεοελληνική Γραμματική» του M. Tριανταφυλλίδη.
[λόγ. < αρχ. γραμματική (ενν. τέχνη) θηλ. του επιθ. γραμματικός]
- γραμματικός 1 -ή -ό [γramatikós] Ε1 : 1. που ανήκει ή που αναφέρεται στα γράμματαI2: Δεν έχει γραμματικές γνώσεις. || (ως ουσ.) ο γραμματικός, ονομασία των φιλολόγων της Aλεξανδρινής εποχής. 2. (ως ουσ., λαϊκότρ.) ο γραμματικός, γραμματέας.
[1: λόγ. < ελνστ. γραμματικός, αρχ. σημ.: `που γνωρίζει τα γράμματα΄· 2: γραμματ- (γράμμα) -ικός]
- γραμματικός 2 -ή -ό : που ανήκει ή που αναφέρεται στη γραμματική: Γραμματικοί κανόνες. Kάνει πολλά γραμματικά λάθη. Γραμματικό γένος, που αφορά τη μορφολογική κατάταξη των ονομάτων μιας γλώσσας και όχι τη φυσική πραγματικότητα. Γραμματική κατηγορία, το μέρος του λόγου. Γραμματικές λέξεις, σύνδεσμοι, προθέσεις, αντωνυμίες κτλ. Γραμματικές πληροφορίες, πληροφορίες που αφορούν τη μορφολογία των λέξεων.
[λόγ. γραμματ(ική) -ικός]
