Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 5 εγγραφές [1 - 5] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- επίγραμμα το [epíγrama] Ο49 : ποιητικό είδος που χαρακτηρίζεται από συντομία και αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στην αρχαία εποχή, συχνά με σκοπό τη χάραξή του σε ορισμένο μνημείο: Aρχαία ελληνικά / λατινικά / βυζαντινά επιγράμματα. Tα επιγράμματα του Σιμωνίδη του Kείου / του Kαλλιμάχου. Ένα ~ χαραγμένο σε μνημείο / στον τάφο κάποιου. Επιτύμβιο / σατιρικό ~.
[λόγ. < αρχ. ἐπίγραμμα & γαλλ. épigramme (σε νέες σημ.) < λατ. epigramma < αρχ. ἐπίγραμμα]
- επιγραμματικός -ή -ό [epiγramatikós] Ε1 : 1.που αναφέρεται στο επίγραμμα. 2. (για λόγο) που χαρακτηρίζεται από μεγάλη συντομία και περιεκτικότητα: Επιγραμματική φράση / διατύπωση. ~ χαρακτηρισμός. || (για πρόσ.): Είναι κάποιος ~, εκφράζεται σύντομα και περιεκτικά. Στην ομιλία θα είμαι όχι απλά σύντομος αλλά ~.
επιγραμματικά ΕΠIΡΡ: Φράση ~ διατυπωμένη. Mιλάει / εκφράζεται ~. [λόγ. < γαλλ. épigramma tique < αρχ. ἐπιγραμματ- (επίγραμμα) -ique = -ικός]
- επιγραμματικότητα η [epiγramatikótita] Ο28 : η ιδιότητα του επιγραμματικού2, αυτού που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη συντομία και περιεκτικότητα.
[λόγ. επιγραμματικ(ός) -ότης > -ότητα]
- επιγραμματογράφος ο [epiγramatoγráfos] Ο18 : αυτός που συγγράφει επιγράμματα· επιγραμματοποιός.
[λόγ. < ελνστ. ἐπιγραμματογράφος]
- επιγραμματοποιός ο [epiγramatopiós] Ο17 : αυτός που συγγράφει επιγράμματα· επιγραμματογράφος.
[λόγ. < ελνστ. ἐπιγραμματοποιός]
