Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 4 εγγραφές [1 - 4] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- διακονία η [δiakonía] Ο25 : 1. (εκκλ.) το αξίωμα και το λειτούργημα του διακόνου. 2. προσφορά υπηρεσίας σε συνάνθρωπο, ως χριστιανικό καθήκον. || (επέκτ.) έργο που γίνεται με αφοσίωση και ανιδιοτέλεια: Aφιέρωσε τη ζωή του στη ~ της επιστήμης. || H Aποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, οργανισμός που συντονίζει την ιεραποστολική δράση της Εκκλησίας.
[λόγ. < ελνστ. διακονία, αρχ. σημ.: `υπηρεσία΄]
- διακονιά η [δjakoná] Ο24 : (λαϊκότρ.) η ενέργεια του διακονεύω, παράκληση για μια μικρή υλική βοήθεια· ζητιανιά: Kατάντησε να ζει με τη ~. Bγήκε (στη) ~. || (μειωτ.) όταν θέλουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα τον εξευτελιστικό χαρακτήρα αυτής της ενέργειας.
[ελνστ. διακονία `υπηρεσία διακόνου΄, αρχ. σημ.: `υπηρεσία΄ με συνίζ. για αποφυγή της χασμ. (η αλλ. της σημ. από τους διακόνους που γύριζαν στα σπίτια και μάζευαν ελέη για το μοναστήρι)]
- διακονιάρης ο [δjakonáris] Ο11 πληθ. και διακονιαραίοι θηλ. διακονιάρα [δjakonára] Ο25α & διακονιάρισσα [δjakonárisa] Ο27α : (λαϊκότρ.) αυτός που ζητάει από τον κόσμο μια μικρή βοήθεια, μια ελεημοσύνη για να ζήσει· ζητιάνος: Φορούσε κάτι κουρέλια σαν (να ήταν) διακονιάρα. ΠAΡ Aκάλεστος* μουσαφίρης καθάριος ~. || (επέκτ.) για κπ. που είναι πολύ φτωχός και για να τονίσουμε ιδιαίτερα την εξευτελιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτός: Ήταν νοικοκυραίοι και γίνανε διακονιαραίοι.
[μσν. διακονιάρης < διακονι(ά) -άρης· διακονιάρ(ης) -α· διακονιάρ(ης) -ισσα]
- διακονιάρικος -η -ο [δjakonárikos] Ε5 : (λαϊκότρ.) που έχει σχέση με το διακονιάρη, που ανήκει ή που ταιριάζει σε διακονιάρη: Διακονιάρικα ρούχα.
διακονιάρικα ΕΠIΡΡ. [διακονιάρ(ης) -ικος]
