• Αλίμονο (από απόγνωση, απελπισία, θλίψη αβάσταχτη):
  • Οϊμέ τον κακορίζικο, οϊμέ τον κακομοίρη (Θυσ. 201· Σκλάβ. 36), (Ερωφ. Έ 573)·
  • (από πικρία, απογοήτευση):
    • Οϊμέ! κι ας ήμου κοπελιά (Πανώρ. Γ́ 51· Ζήν. Γ́ 96)·
  • (από αγωνία, φόβο):
    • Οϊμέναν, Ερωφίλη μου, και πόσο φόβον έχω (Ερωφ. Δ́ 13· Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [995])·
  • (από έκπληξη, ξαφνική δυσάρεστη είδηση, συμφορά):
    • Οϊμένα, κι είντα σου γροικώ! (Ερωφ. Δ́ 45· Ιντ. κρ. θεάτρ. Δ́ 189)·
  • (από ερωτικό καημό, λαχτάρα, απελπισία, πικρία, παράπονο):
    • Οϊμέ! κοιμούμαι κι όνειρο θωρώ το πως κρατώ σε (Πανώρ. Έ 361· Ερωφ. Γ́ 125)·
  • (από ενόχληση, αγανάκτηση):
    • Οϊμένα, πόσο με πειράζεις (Πιστ. βοσκ. II 5, 320)·
  • (από σωματικό πόνο):
    • (Πιστ. βοσκ. II 7, 52)·
    • Οϊμένα τις πλεξίδες μου, γιατί μου τες τινάσεις (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β́ [1096])·
  • (από απροσδόκητη και μεγάλη χαρά):
    • Οϊμένα, απού τη χαρά γροικώ κι απολιγαίνω (Στάθ. Γ́ 307· Ροδολ. Β́ 129)·
  • (από απορία):
    • χορτάρια ανάλατα, οϊμέναν, πώς ημπορείς να φάγεις; (Μπερτολδίνος 98).

• Εκφρ.
• ωχ οϊμέ (οϊμένα, οϊμέναν, ομένα), ώχου οϊμέ = αλίμονο:
  • (Πιστ. βοσκ. II 2, 77), (Τζάνε, Κρ. πόλ. 196¹⁷), (Πανώρ. Γ́ 535), (Πικατ. 541).

[πιθ. <βεν. hoimé, oimé κατά παρετυμ. προς την αντων. (ε)μέ(να)· πβ. αγιμέννα. Κατά Ανδρ. <επιφ. ω + αντων. εμέ(να). Κατά Κουκουλέ και Eideneier <επιφ. όι (<αρχ. οΐ) + αντων. μέ(να). Ο τ. ‑να στο Βλάχ. και σήμ. λογοτ. (ΛΚΝ). Η λ. στο Somav. και σήμ. λογοτ. (ΛΚΝ)]