• Ά Μτβ.
  • α) Συμφωνώ, αποφασίζω από κοινού (να κάνω κ.):
    • (Θησ. (Foll.) I 37)·
    • φατρία είναι να συνέλθουν, να ομοφωνήσουν να κάμουν το οδείνα κακόν (Μαλαξός, Νομοκ. 117)·
  • β) (με είδος σύστ. αντικ.):
    • ομοφώνησαν όλοι μίαν βουλήν (Δωρ. Μον. XXXI).
• Β́ Αμτβ.
  • 1)
    • α) Συμφωνώ, έχω την ίδια γνώμη με άλλους:
      • (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 2859)·
      • Οι πάντες ομοφώνησαν και εκατηγορούσαν, του Κρέοντος ωμότητα (Θησ. Β́ [34⁷])·
      • (εδώ προκ. για δικαστική απόφαση):
        • Περί του εγκλήματος τού έμεινεν διά το ουδέν ομοφωνούσαν οι κριτάδες (Ασσίζ. 94^20‑21)·
    • β) αποφασίζω ομόφωνα:
      • διά πλέον έπαινον ομοφωνούν τα όρνεα και στένουσιν τον σκορδιαλόν εις θρόνον ως αφέντην (Πουλολ. ΑΖ 94).
  • 2) Κλείνω συμφωνία (ύστερα από διαμάχη):
    • οι Γενουβήσοι δεν ομοφωνούσι με τους Βενετζάνους (Χρον. σουλτ. 87²⁶· Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 291).
  • 3) Συμμαχώ:
    • ο ρήξ Λαδισλάος, ομοφωνήσας μετά τινων ετέρων αυθέντων χριστιανών, έρχεται αύθις κατά του Αμουράτη (Ψευδο-Σφρ. 230²²)·
  • 4) (Εδώ προκ. για πτηνά) συντονίζω τις κινήσεις μου ώστε να ακούγεται ένας μόνο και δυνατός ήχος των φτερών κατά το πέταγμα:
    • (Φυσιολ. (Legr.) 649).

[αρχ. ομοφωνώ]

• 1) Με μια φωνή,με ένα στόμα:
  • οι συγγενείς, …, ομοφώνως εκραύγαζον (Διγ. Z 1135· Νεκταρ., Ιερακοσμ. Ιστ. 380).
• 2) Με κοινή απόφαση, με πλήρη συμφωνία απόψεων:
  • συνόδου γενομένης έκλεξαν όλοι (ενν. οι κληρικοί) ομοφώνως τον σοφότατον κύριν Γεώργιον τον σχολάριον (Ιστ. πατρ. 80³).

[μτγν. επίρρ. ομοφώνως. Η λ. και σήμ.]