• Αναφορ.
  • 1) Αοριστολ.
    • α) (σε θέση επιθ. ή ουσ.) όποιος, οποιοσδήποτε:
      • (Πόλ. Τρωάδ. 360)·
      • Ότις θέλει να έρτει, ας έρτει (Μαχ. 444²⁰· Ερωφ. Β́ 269)·
      • (με επόμ. ή προηγ. την αντων. άλλος):
        • λυπήθου με κι εσού … κι ότις άλλος αγροικήσει (Κυπρ. ερωτ. 77¹⁴· Ασσίζ. 289²)·
      • (με επόμ. το και αν για να δηλωθεί παραχώρηση ή επίδοση):
        • Εάν είς άνθρωπος αγωγιάσει το κτηνόν του, ότινος και αν ένι, … το δίκαιον ορίζει … (Ασσίζ. 325²⁸)·
        • β¹) (το ουδ. σε θέση επιθ. κάθε γένους, αρ. και πτώσης):
          • θες έχει ό,τι βουλή χρεία κάμνει ογιά τιμή σου (Ροδολ. Ά 96)·
          • μ’ ότι τρόπον ημπορώ (Φαλιέρ., Ρίμ. 162)·
      • (εδώ με την αντων. τίποτας μετριάζει την έννοια του ουσ. που ακολουθεί):
        • είχασι ό,τι τίποτας ελπίδα μήπως … θέλει φανεί (ενν. το παιδίον) (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 443)·
      • (με την αντων. άλλος):
        • εσύ θεά, χαρίζεις: … τον πόθο, τη χαρά μας κι ό,τ’ άλλος αναγαλλιασμός (Πανώρ. Δ́ 284)·
      • έκφρ. ό,τι ώρα = μόλις, την ώρα που:
        • (Φορτουν. Γ́ 741), (Ροδολ. Δ́ 404)·
        • β²) (το ουδ. σε θέση ουσ. γένους ουδ., αρ. εν., πτώσης ονομ. ή αιτιατ.) όποιο πράγμα, ό,τι, οτιδήποτε:
          • να κάμω καλοσυνάτα ό,τι μπορώ (Ερωτόκρ. Β́ 1676)·
          • ό,τι μ’ ορίσεις να γενώ (Φαλιέρ. Ιστ. 101· Ερωφ. Ά 504)·
      • με επόμ. το (και) αν για να δηλωθεί παραχώρηση ή επίδοση:
        • Ο ρήγας έχει την εξάν εις ό,τι κι αν ορίσει (Ερωτόκρ. Ά 223· Τζάνε, Κρ. πόλ. 533²⁵.)>
  • 2) Οριστ.
    • α) ο οποίος:
      • (Πόλ. Τρωάδ. 363), (Προδρ. IV 21), (Ασσίζ. 506¹⁵)·
      • (με επόμ. τη συσχετ. αντων. εκείνος):
        • μηδέν στραφείτε οπίσω, και όστις εκείνος θε στραφεί στήλη αλός να ποίσω (Χούμνου, Κοσμογ. 1122)·
    • β) αυτός που:
      • (Πανώρ. Δ́ 405)·
      • ό,τι είναι σήμερα πρικύ, ταχιά 'ναι σαν το μέλι (Ερωτόκρ. Γ́ 1642)·
      • (εδώ έναρθρ.):
        • Τ’ ό,τι δε θέλω βιάζει με σήμερο ο λογισμός μου (Ερωτόκρ. Έ 596).
  • 3) Ποιος
    • α) (εισάγει πλάγια ερώτηση):
      • (Διγ. Z 3704)·
    • β) (εισάγει ευθεία ερώτηση):
      • ότου χάριν προς ημάς … παρήκες; (Διγ. Z 3269).
  • 4) (Σε ποσοτική χρ.)
    • α) (κυρίως στο άκλ. ουδ. ως επίθ. ή ουσ.) όσος:
      • Απ’ ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη (Ερωτόκρ. Ά 887· Ερωτόκρ. Ά 609)·
      • συ θε να τα χαίρεσαι ό,τι έχω κοπιασμένα (Ερωτόκρ. Ά 800)·
    • β) (το ουδ. με το επίθ. πολύς ως επίρρ. επιτατ.) όσο το δυνατόν, υπερβολικά:
      • (Σφρ., Χρον. 102²³)·
      • θανατικόν ό,τι πολύ εις την Πάτραν εγένετο (Σφρ., Χρον. 72²).

[αρχ. αντων. όστις. Ο τ. στο Somav. και σήμ. ιδιωμ. Η γεν. και σήμ. ιδιωμ. Γεν. ούτινος και σήμ. κυπρ. Το ουδ. και σήμ. ως άκλ. αναφορ. αντων.]