• 1)
  • α) Το να παραδίδει κάπ. κ. σε κάπ.·
    • (εδώ νομ.) παράδοση, κατάθεση για φύλαξη, παρακαταθήκη:
      • (Ασσίζ. 331¹)·
      • δίκαιον ένι να ακούσετε το δίκαιον των παραδόσεων, ήγουν τό λέγεται κουμαντίζα λατίνικα κατά τον νόμον (Ασσίζ. 79²⁴)·
  • β) το να εμπιστεύεται κάπ. σε κάπ. ένα πρόσωπο:
    • Εκείνος δε απελογήσατο ως ζητούντα αδύνατόν τι, ου δι’ άλλο τι, αλλ’ ή διά τον ορισμόν του πατρός αυτών και την προς εκείνον εμήν διά στόματος παράδοσιν (Σφρ., Χρον. 36⁴).
• 2) Υποταγή στον εχθρό ύστερα από συνθηκολόγηση:
  • Τότες εδόθην η βουλή παράδοσις να γένει, να ζήσουν οι επίλοιποι (Θρ. Κύπρ. Μ 164).
• 3) (Θρησκ.)
  • α) θεωρία, πρακτική, αντίληψη, κ.τ.ό., που μεταδίδεται στους μεταγενεστέρους:
    • Περί ιερουργίας της προηγιασμένης πόθεν έσχε την παράδοσιν (Βακτ. αρχιερ. 155· Νεκταρ., Ιεροκοσμ. Ιστ. 155)·
  • β) διδασκαλία, διδαχή:
    • Εντολή λοιπόν κάτεχε πως είναι και παράδοσις του βασιλέως ημών Χριστού του Θεού (Βενετσάς, Δαμασκηνού Βαρλαάμ 69^10‑11)·
  • γ) τα κείμενα της ιερής παράδοσης (σε αντιδιαστολή με την Αγία Γραφή):
    • Από πολλών παραδόσεων και θείων Γραφών ηκούσαμεν … (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 346^v).

[αρχ. ουσ. παράδοσις. Η λ. (‑ση) και σήμ.]