• Ά (Σύνδ.) μήπως:
  • γή πάντες θέλω εγώ πολλά; ένα μιτσό (ενν. βόλι) με φτάνει (Κατζ. Β́ 33)·
  • (εδώ με το μόρ. μη πλεοναστικά):
    • και πάντης μη όντε το κακό γενεί κι … αργήσου να το μάθουσι, λιγότερο απομένει; (Ερωτόκρ. Έ 615).
• Β́ (Επίρρ.) σαν (να):
  • Μαντές έθελες να’ μουν 'ποθαμένη, για να καυκούσουν τούτον αξ αυτόν μου (Κυπρ. ερωτ. 104²⁹).

[πιθ. αρχ. επίρρ. πάντῃ. Ο τ. μαντές <παντές με τροπή του π σε μ. Οι τ. πάντες και παντές και σήμ. κυπρ. Τ. μάντες σήμ. κυπρ. Η λ. και ο τ. πάντης σήμ. κρητ. ως ά συνθ. των συνδ. πάντημος και πάντησμος]