• 1)
  • α) Ο οποίος:
    • (Διγ. Z 256)·
  • β) τέτοιος που:
    • (Βέλθ. 762), (Πτωχολ. P 352)·
  • γ) τέτοιος όπως:
    • (Προδρ. II 6)·
    • (με προηγ. την αντων. τέτοιος):
      • αγάπην ή φιλίαν με άνθρωπο ου μη αποκτήσω εγώ τέτοιαν οίαν μετ’ εσένα (Πόλ. Τρωάδ. 4266)·
  • δ) ό,τι, εκείνο που:
    • να τους ποίσουν ογοιόν εποίκαν τους Τεμπλιώτες (Μαχ. 24³²).
• 2) Τι λογής:
  • (Φλώρ. 1414), (Διγ. Gr. 2820).
• 3) Όσος:
  • εάν ουδέν πουληθεί (ενν. το σπίτιν) οτοσαύτα ογοιόν ένι το χρέος, … (Ασσίζ. 40³¹).
• 4) Ο καθένας που:
  • οίος αρκεσθεί (ενν. εις την μοιρασίαν), ας δουλεύει καλά (Βησσ., Επιστ. 37²⁴).
• 5) Όποιος, οποιοσδήποτε:
  • οίος νικήσει εις τα άρματα να τον επάρω εκείνον (Λίβ. Sc. 2050· Πτωχολ. P 94).
• 6) (Με προηγ. το καν) όποιος και εάν:
  • εις πέτραν σταλαγμός … σταλάζει, καν οίος ένι ο σταλαγμός και οίον το λιθάριν (Λίβ. Sc. 525).

• Το ουδ. ως επίρρ. =
  • α) που:
    • περνιέρα γεμάτη λείψανα, όγοιον λέγονται Άγιοι Φανέντες (Μαχ. 36¹⁴)·
  • β) όπως, σαν:
    • (Διγ. Esc. 1703)·
    • στεφάνι … όλον μαργαριτάριν, άσπρον ογοιόν το χιόνι (Λίβ. Esc. 471).

[αρχ. αντων. οίος. Τ. όγ#11ος και όγ#11ους και σήμ. ιδιωμ.]