• 1) Μολυσμένος (με αίμα ανόσιων πράξεων):
  • (Βίος Αλ. 5734).
• 2) Μολυσμένος, ακάθαρτος·
  • (εδώ μεταφ.):
    • σκεύος εγίνην μιαρόν (Εις Θεοτ. 64).
• 3) (Προκ. για ζώο) ακάθαρτος, βρόμικος:
  • το μιαρόν ποντίκιν (Χρησμ. (Βέης) 13²⁴).
• 4)
  • α) Αχρείος, βδελυρός, μυσαρός:
    • ύβρεις … εκ του μιαρού αυτών λάρυγγος εξέχεον (Ψευδο-Σφρ. 404²⁶)·
  • β) δόλιος, βρομερός:
    • γνώμη μιαρά (Διακρούσ. 76¹⁹).
• 5) Αποκρουστικός, απεχθής, άθλιος:
  • της φυλακής της μιαράς (Γλυκά, Στ. 445).
• 6)
  • α) (Προκ. για αλλόθρησκους, ιδ. μουσουλμάνους ή κ. σχετ. με αυτούς) ανόσιος, ασεβής, ανίερος:
    • γένος μιαρόν (Διακρούσ. 100⁴)·
    • την μιαράν … φωνήν του Μεεμέτη (Ιστ. Βλαχ. 2727)·
    • μιαράς … θρησκείας μύσται (Δούκ. 283⁹)·
    • (προκ. για αιρετικούς):
      • (Βακτ. αρχιερ. 133)·
    • (ως ουσ.):
      • κειμήλια ιερά εν χερσί μιαρών (Δούκ. 251⁷)·
  • β) (προκ. για το διάβολο):
    • (Εις Θεοτ. 29).
• 7) Ασελγής, ακόλαστος:
  • (Συναξ. γυν. 79).

• Το ουδ. ως ουσ. = ζώο βρόμικο, απεχθές, συχνά βλαβερό:
  • μιαρόν φαρμακερόν (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 445).

[αρχ. επίθ. μιαρός. Διάφ. τ. σήμ. ιδιωμ.· η λ. λόγ.]