• I. Ενεργ.
  • 1)
    • α) Ικανοποιώ, ευχαριστώ· ανταμείβω κάπ.:
      • υπό των Μαλακασαίων δεκαπλασίως αυτός ικανώθη (Ιστ. Ηπείρ. XXV¹⁰)·
    • β) ευχαριστώ, τέρπω κάπ.
      • β¹) ψυχικά, ηθικά:
        • το δάκρυον ακανεί σε (Λίβ. Sc. 2148)·
      • β²) ερωτικά:
        • λέγει της Τζαβούλαινας: «Εγώ να σε ’κανώσω» (Σαχλ. Β´ PM 477)·
    • γ) επαρκώ· είμαι αρκετός:
      • Δεν σας ακανεί το αμάχιν τό έχετε (Μαχ. 518²⁴).
  • 2) Τακτοποιώ, βολεύω:
    • ένι κρατούμενοι να τα ικανώσου με δίκαιον (Ασσίζ. 297¹⁵).
  • 3)
    • α) Συμπληρώνω:
      • να ικανώσει τα λειψά (Ασσίζ. 80²⁰)·
    • β) καταβάλλω στο ακέραιο· αποκαθιστώ:
      • ουδέν εντέχεται τίποτες να του ικανώσει απέ κείνη τη ζημίαν (Ασσίζ. 362⁴).
  • 4) Αποδίδω, επιστρέφω κ. σε κάπ.:
    • αν ένι ότι στρέψεις τα περίττου του χρειοφελέτη, δίκαιον ένι να τα ικανώσεις του εγγυτή (Ασσίζ. 310¹⁸).
  • 5) Πληρώνω αποζημίωση, αποζημιώνω κάπ.:
    • ο ιατρός ένι κρατημένος να μου τον ικανώσει ετεσαύτα εις όσα έχρηζεν εκείνος μου ο σκλάβος (Ασσίζ. 178²¹).
  • 6) Φρ.
    • α) ικανώ δίκαιον = αποδίδω δικαιοσύνη σε κάπ. (δικαστικώς):
      • (Ασσίζ. 419¹⁹)·
    • β) ικανώ την ζημίαν = επανορθώνω τη ζημία, αποζημιώνω:
      • (Ασσίζ. 181³⁰).
  • 7) Απρόσ.
    • α) αρκεί, φτάνει· είναι ικανοποιητικό:
      • ακανεί σας ότι επλερωθήκετε (Μαχ. 474⁴)·
    • β) (σε προσταγή) φτάνει! αρκετά! πάψε!:
      • ακανεί να μουρμουρίζεις (Κυπρ. ερωτ. 117²⁹)·
      • ακανεί, καθάρισέ με (Κυπρ. ερωτ. 117²).
• II. Μέσ.
  • 1) Βρίσκω το δίκιο μου, δικαιώνομαι:
    • να ικανωθεί και να κρατήσει στράταν εις την αυλήν του Ιαφάτου (Ασσίζ. 168²).
  • 2) Καρπώνομαι κ.:
    • ουδέν ημπορεί (ενν. ο εγκαλών) … να ικανωθεί τό λείπεται (Ασσίζ. 380¹⁸).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = ικανοποιημένος, ευχαριστημένος:
  • με τούτην την ευεργεσία ας είσαι ’κανωμένος (Θησ. Ι´ [45⁶]).

[μτγν. ικανόω. Οι τ. (στο γ´ εν. πρόσ.) και σήμ. ιδιωμ.]

• 1) (Προκ. για εμπόριο) νόμιμος φόρος, δασμός:
  • να δώσουν ικάνωσιν εις την αυλήν του φούντικος (Ασσίζ. 242¹⁵).
• 2) Προγαμιαία δωρεά:
  • (αυτ. 118⁴).

[<ικανώ + κατάλ. ‑σις. Η λ. (‑σις) το 12. αι. (Steph.)]