• I. Ενεργ.
  • 1) (Εκκλ.) εξομολογώ:
    • να κράζεις τον πνευματικόν να σε εξαγορεύει (Ιστ. Βλαχ. 2009).
  • 2)
    • α) (Εκκλ.) εξομολογούμαι:
      • να ξαγορεύσω τα όσα πλήσα μου κακά (Διήγ. ωραιότ. 553)·
    • β) εξομολογούμαι· αποκαλύπτω (κ. μελλοντικό):
      • εξαγορεύω σας, την αλήθειαν λέγω (Διγ. Gr. 274).
• II. Μέσ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1)
      • α) Φανερώνω, ομολογώ:
        • τα βάσανά μας τα πολλά να σου ξαγορευτούμε (Πανώρ. Δ´ 210)·
      • β) (εκκλ.) εξομολογούμαι:
        • εξαγορεύσου τα κακά κι ειπέ τες αμαρτιές σου (Πένθ. θαν. 452).
    • 2) (Προκ. για διαθήκη) υπαγορεύω (εμπιστευτικά):
      • (Ασσίζ. 108⁷).
  • Β´ Αμτβ.
    • α) «εξομολογούμαι», αποκαλύπτω:
      • απάρτι εξαγορεύομαι και την αλήθειαν λέγω (Διγ. Z 494)·
    • β) (εκκλ.) εξομολογούμαι:
      • δεν πήγες εις πνευματικόν, ουδέ εξαγορεύθης (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 2452).

[αρχ. εξαγορεύω. Ο τ. ξα‑ στο Βλάχ. και σήμ. λαϊκ. (Κριαρ.). Ο τ. ’ξη‑ στο Somav.]