• 1) Εξωτερική εμφάνιση, παρουσιαστικό, μορφή ατόμου ή πράγματος:
  • (Λίβ. Sc. 1712), (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ́ [614]), (Βίος Αλ. 5658), (Χούμνου, Κοσμογ. 2186)·
  • φρ. φέρω όψιν = επανακτώ την παλιά μου εμφάνιση, το παρουσιαστικό μου:
    • (Γλυκά, Στ. 218).
• 2)
  • α) Πρόσωπο:
    • (Συναξ. γυν. 504), (Απόκοπ. 117), (Διγ. Gr. 2195)·
    • (με πλεονασμό) η όψις του προσώπου = το πρόσωπο:
      • (Ερμον. Ψ 291)·
  • β) τα χαρακτηριστικά του προσώπου, φυσιογνωμία:
    • το απ’ εκείνου πρόσωπον γέροντος είδες όψιν (Λίβ. N 300· Διγ. Esc. 110)·
  • γ) έκφραση του προσώπου, ύφος:
    • (Ροδολ. Έ 299), (Ερωφ. Δ́ 153), (Πανώρ. Έ 145)·
    • φρ. χάνω την όψιν μου ή χάνεται η όψις μου = αλλοιώνεται η έκφραση του προσώπου μου:
      • (Αχιλλ. O 669), (Γεωργηλ., Βελ. Λ 576)·
  • δ) (συνεκδ.) άνθρωπος:
    • η σπάθη του θανάτου πάντα γαρ αεί τε τέμνει· όψιν γαρ ποσώς ου βλέπει (Ερμον. Υ 345).
• 3) (Στον πληθ.)
  • α) μάτια:
    • (Διγ. Gr. 2470)·
  • β) (συνεκδ.) βλέμμα, ματιά:
    • τροπήν έξω εποίησαν …, μηδόλως επιστρέψαντες προς με τας όψεις φέρειν (Διγ. Z 3558)·
    • φρ. επιβάλλω όψιν, βλ. επιβάλλω I2.
• 4)
  • α) Επιφάνεια:
    • άλλοι να κείτουνται στης γης την όψιν αποκάτου και άλλοι τον κόσμον χαίρονται (Τζαμπλάκ. 71· Μαλαξός, Νομοκ. 393)·
    • (προκ. για θάλασσα):
      • στου γιαλού την όψη τραγουδούσι (Τζάνε, Κρ. πόλ. 334²²)·
  • β) (συνεκδ.) γη:
    • είδον … πηγάς εις όψιν βρύοντας (Διήγ. πόλ. Θεοδ. 45).

[αρχ. ουσ. όψις. Η λ. (‑ψη) και σήμ.]

• 1) Όμηρος:
  • Ο καπετάνιος σύναξεν όλον του το φουσσάτο στην χώραν εγκατέβηκεν, όψιδες τους ηπήρεν. (Χρον. Τόκκων 1008).
• 2) Άτομο που παρέχεται ως εγγύηση για την εκτέλεση υπόσχεσης, συμφωνίας ή συνθήκης:
  • εζήτησεν όψιδας ευγενείς άνδρας, ίνα έλθωσι και ευρίσκωνται μετά των κομήτων, μέχρις αν αυτός επαναστρέψῃ (Κομνηνής Άννας Μετάφρ. 391· Χρον. Μορ. H 7575).

[<λατ. obses ‑idis. Το θηλ. στο TLG και στο Du Cange. Η λ. τον 9. αι. και στο Du Cange]