• (Συν. στον πληθ.)
  • α) Σύνορα, μεθόριος:
    • (Ηπειρ. 209¹⁴), ('Εκθ. χρον. 78²²)·
  • β) (συνεκδ.) έδαφος, οριοθετημένη περιοχή που ανήκει στην κυριαρχία κάπ. ή κράτους, επικράτεια:
    • ο Σαχ Ισμαήλης … ήρπαζε και εκ των ορίων των Οτμαλήδων (Έκθ. χρον. 62²¹)·
    • επλάτυνε (ενν. ο Πέρσης) γαρ τα όρια της βασιλείας αυτού έως πάσης Ασίας και Ευρώπης (Έκθ. χρον. 39¹)·
    • έκφρ. τα περιέχοντα όρια = περιοχή:
      • (Byz. Kleinchron. Á 97⁴⁰).

[αρχ. ουσ. όριον. Η λ. και σήμ. (‑ο)]

• Αποθήκη δημητριακών:
  • ανοίξαν το οριόν και επήραν κριθάριν (Μαχ. 438³⁰ (έκδ. οργιόν)).

[μτγν. ουσ. όριον. Διάφ. τ. της λ. σήμ. ιδιωμ. H λ. τον 5. αι. και στο EM (L‑S, λ. ωρείον)]