• Ά Μτβ.
  • 1)
    • α) Παραδέχομαι, αναγνωρίζω:
      • (Σαχλ., Αφήγ. 339), (Ασσίζ. 166²²)·
      • (παρενθετικά):
        • Μα 'σφαλα, 'μολογώ σου το, κι έμεινα νικημένος απού τον πόθο (Ερωφ. Δ́ 663)·
      • φρ. ομολογώ χάριτας = χρωστώ ευγνωμοσύνη:
        • (Πτωχολ. α 775)·
    • β) (νομ.):
      • Περί του εγγυητή οπού ουδέν μολογά (Ασσίζ. 254³⁰)·
    • γ) παραδέχομαι, αναγνωρίζω ως έγκυρο, αληθινό:
      • ουκ οίδεν το ορθόδοξον ομολογείν την τύχην (Σπαν. O 245)·
      • (θεολ.):
        • (Επιστ. Μωάμ. Β́ 66⁶)·
        • ομολογά η εκκλησία «έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών» (Πηγά, Χρυσοπ. 293 (1))·
    • δ) (με κατηγ.) αναγνωρίζω τη νομιμότητα του αξιώματος κάπ.:
      • αφορισμόν κατά του ομολογήσαντος τον Κατακουζηνόν βασιλέα (Byz. Kleinchron. Á 82³⁶)·
    • ε) (προκ. για το Θεό):
      • Έναν θεόν εμείς πιστεύομεν και ομολογούμεν (Διήγ. Αλ. G 266¹⁸)·
      • (με κατηγ.):
        • μόνον Θεόν αληθινόν να σε ομολογήσουν (Ιστ. Βλαχ. 2702)·
      • (προκ. για την Παναγία):
        • Εσέν (ενν. Μαρία) … δέσποινα ομολογούσι (Σκλέντζα, Ποιήμ. 7⁵³)·
      • φρ. δε μολογώ θεόν = δε σέβομαι απολύτως τίποτε:
        • (Ριμ. κόρ. 698).
  • 2)
    • α) Αποδέχομαι κάπ. κατηγορία, ομολογώ:
      • να μη τον κρεμάσουν διά το αυτόν (ενν. φόνο), εάν ου το ομολογήσει (Ασσίζ. 458¹⁶)·
    • β) παραδέχομαι, ομολογώ (κάτω από ηθικό ή σωματικό εξαναγκασμό):
      • απάνω εις βάρος αφορισμού να ομολογήσει το χρέος του (Σεβήρ., Διαθ. 190⁴⁰· Μαχ. 300¹¹).
  • 3) Έχω τη γνώμη, πιστεύω:
    • την αγάπη πως μοιάζει μολογώ του παραδείσου (Πιστ. βοσκ. II 2, 188).
  • 4) Δίνω μαρτυρία για κ.:
    • η θαυμαστή σου γέννα τα μολογά για να βρεθείς μητέρα και παρθένα (Φαλιέρ., Θρ. 62).
  • 5)
    • α) Εκμυστηρεύομαι, εμπιστεύομαι κ. σε κάπ.:
      • ειδέ και αν έπταισες … την γυναίκαν σου μηδέν τ’ ομολογήσεις (Σπαν. (Ζώρ.) V 218· Φορτουν. Β́ 159)·
    • β) (θρησκ.) εξομολογούμαι:
      • εξαγορεύσου τα κακά … μολόγα την αιτιάν σου (Πένθ. θαν. 453).
  • 6) Εκφράζω, εξωτερικεύω (συναίσθημα):
    • μολόγησε τον πόνο σου (Θυσ. 609)·
    • τον πόθο μου … να 'μολοήσω (Φορτουν. Β́ 128).
  • 7)
    • α) Δηλώνω, φανερώνω:
      • να ομολογήσει διά ποίαν αιτίαν τον εγκαλέ (Ασσίζ. 341¹¹)·
      • τα καμώματα συχνά ψέματα μολογούσι (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ́ [687])·
    • β) φανερώνω κ. κρυμμένο:
      • ομολόγησεν τα ασημικά της (Συναδ. φ. 56^r)·
    • γ) καταδεικνύω, κάνω ολοφάνερο:
      • τα μάτια σου το μολογού το βάρος τση καρδιάς σου (Θυσ. 120)·
    • δ) εκδηλώνω, φανερώνω:
      • μολογούσι … το κορμί και ο νους την φύσιν τήν κρατούσι (Φαλιέρ., Ρίμ. 25).
  • 8) Αποκαλύπτω:
    • να τους ομολογήσει την άπασαν αλήθειαν (Διήγ. Αλ. V 24).
  • 9) Ανακοινώνω:
    • του πασά το θάνατο σ’ όλους εμολογήσα (Τζάνε, Κρ. πόλ. 327¹⁴).
  • 10) Γνωστοποιώ, πληροφορώ:
    • (Ερωτόκρ. Γ́ 1676)·
    • ομολόγησέν του το πώς την έκτισεν (ενν. την εκκλησία) ο Σολομών (Διήγ. Αλ. G 266¹⁶).
  • 11) Δίνω αναφορά (σε ανώτερο):
    • ο συνορίτης … ομολόγησέν του (ενν. του βασιλέα) περί τα φουσάτα, το πόσες χιλιάδες έρχονται (Διήγ. Αλ. V 22).
  • 12) Διακηρύσσω, διαλαλώ:
    • τη νίκη σ’ όλη τη Φραγκιά να πα μολογήσουν (Τζάνε, Κρ. πόλ. 378⁶).
  • 13)
    • α) Διηγούμαι, αφηγούμαι:
      • η κόρη ουκ ομολόγησεν το όνειρον ως ήτον (Λίβ. Sc. 223)·
    • β) περιγράφω:
      • Το κάλλος (ενν. της βασίλισσας) … τις να το μολογήσει …; (Βίος Δημ. Μοσχ. 479).
  • 14) Αναφέρω, μνημονεύω, κατονομάζω:
    • Εις την πούντα του Τραγγιλό … ήτον και μία χώρα χαλασμένη και δεν την μολογούν (Πορτολ. Α 240²¹).
  • 15) Επαινώ, εγκωμιάζω:
    • Ιούδα, … να σε μολογούν τα αδέρφια σου· … να προσκυνήσουν εσέν παιδιά του πατρός σου (Πεντ. Γέν. XLIX 8).
  • 16) (Νομ.) αποδεικνύω, βεβαιώνω, πιστοποιώ:
    • (Ασσίζ. 205²¹)·
    • (με κατηγ.):
      • ομολογούμεν και μαρτυρούμεν τον … εφημέριον … τίμιον κατά πάντα (Βλαστού, Επιστ. 177).
  • 17)
    • α) Εξαγγέλλω, υπόσχομαι, εγγυώμαι:
      • Ταύτα δε ως βέβαια και ομολογούμενα οι ασεβείς είχασι (Καναν. 278-9)·
    • β) υπόσχομαι στον εαυτό μου, αποφασίζω:
      • ομολόγησαν να παρθενεύουν (Βακτ. αρχιερ. 178).
  • 18) Καταδίδω, προδίδω:
    • Ανέν κανένας … και μας ιδεί … και μολογήσει μας επά στην χώραν μέσα; (Ευγέν. 484).
  • 19) (Νομ.) καταγγέλλω:
    • ένι ομολογημένος με μάρτυρες … ότι εποίκεν εκείνον το λάβωμαν (Ασσίζ. 91⁵).
• Β́ Αμτβ.
  • 1)
    • α) Παραδέχομαι:
      • πας 'φκαριστημένα, καθώς μόνιος σου μολογάς (Φορτουν. Β́ 246)·
    • β) (νομ.) αποδέχομαι κατηγορία, ομολογώ:
      • (Ελλην. νόμ. 530¹⁵)·
      • εκείνος οπού έβαλεν το λαμπρόν … αφ’ εαυτού τε εμολόγησεν (Ασσίζ. 223³)·
    • γ) αναγνωρίζω, παραδέχομαι τα σφάλματά μου:
      • τον φρόνιμον ληστήν, με το να μολογήσει, μέσα εις τον παράδεισον τον έβαλε (Ιστ. Βλαχ. 2291).
  • 2) Μιλώ, λέω:
    • Γλώσσα δεν έχει να το πει, χείλη να μολογήσει (Περί ξεν. 73).
  • 3) Εκθέτω· αποφαίνομαι:
    • εις την Σοφίαν του ομολογά (ενν. ο Σολομών) … (Συναξ. γυν. 75).

[αρχ. ομολογέω. Ο τ. μολογώ και σήμ. λαϊκ. Ο τ. 'μολοώ και σήμ. κυπρ. Η λ. και σήμ.]