• 1) Που βρίσκεται στη βρεφική ηλικία:
  • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Χορ. δ́ [3]).
• 2) Ανήλικος:
  • τον υιόν νήπιον όντα … ανηγόρευσαν πρώτον αυθέντην (Ιστ. πολιτ. 52⁶).
• 3) (Μεταφ.) ανόητος, ασύνετος:
  • (Ροδινός 126).

• Το ουδ. ως ουσ. =
  • α) Μικρό παιδί, βρέφος:
    • (Χούμνου, Κοσμογ. 2035), (Θρ. Κύπρ. Μ 324)·
  • β) (περιληπτ.) το σύνολο των μικρών παιδιών ομάδας, οικογένειας:
    • μάζωξε τον λαό, τους άντρες και τις γεναίκες και το νήπιο (Πεντ. Δευτ. XXXI 12· Γέν. XLVII 12).

[αρχ. επίθ. νήπιος. Ο τ. ‑ίος πιθ. από μετρ. αν.· πβ. όμως ιδιωμ. ‑ίο. Το ουδ. ως ουσ. και σήμ.]