• I. Ενεργ.
  • Ά Μτβ.
    • 1) Εχθρεύομαι, φθονώ, μισώ:
      • (Ασσίζ. 152²⁵)·
      • (με είδος σύστ. αντικ.):
        • αντροπίασεν τον όρκον του απού την μεγάλην μισητίαν απού μας μισά (Μαχ. 252²⁹).
    • 2) Δεν επιθυμώ, δε θέλω κάπ. ή κ.· αντιπαθώ:
      • Ήκαμε για τον κύρη του το πράμαν οπού εμίσα (Ερωτόκρ. Ά 823)·
      • (σε ιδιάζ. χρ.):
        • μισούσι τ' αμμάτια του μιας κορασιάς τα κάλλη να θωρούσι (Ερωφ. Β́ 269).
    • 3)
      • α) Αποστρέφομαι:
        • μισά το ψέμαν (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 330)·
      • β) (ερωτικά) αποστρέφομαι, αποφεύγω:
        • αυτείνη (ενν. η κόρη) δεν τον ήθελε και πάντα τον εμίσα, γιατί ήτον άσκημος (Ερωτόκρ. Β́ 465)·
      • γ) (ερωτικά) μου γίνεται κάπ. βαρετός· περιφρονώ κάπ.:
        • ωσάν τηνε κερδαίσουσι (ενν. οι άντρες την κορασά), ζιμιό τηνε μισούσι (Φορτουν. Γ́ 454).
    • 4) Διάκειμαι δυσμενώς, έχω κακή διάθεση απέναντι σε κάπ.:
      • ο Θεός … τους άδικους οργίζεται και πάντοτε μισά τους (Αιτωλ., Μύθ. 43³⁸).
  • Β́ (Αμτβ.) αισθάνομαι μίσος:
    • μεγάλη χρεία και να μισώ και ν’ αγαπώ για να βρεθεί γιατρεία (Φαλιέρ., Ιστ. 86).
• IΙ. (Μέσ.· προκ. για συναίσθημα) μετατρέπομαι σε μίσος:
  • ωσάν μισηθεί η αγάπη χρεία είναι να φέρει και λόγια άτιμα (Διγ. Άνδρ. 331³⁵).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • α) μισητός, απεχθής:
    • αντάν η αρμαχιά της γυναίκας ένι μισισμένη (Άνθ. χαρ. (κυπρ.) 118)·
  • β) μη ευνοούμενος, περιφρονημένος:
    • είναι εις ανήρ δύο γεναίκες …, η αγαπημένη και η μισισμένη (Πεντ. Δευτ. XXI 15).

[αρχ. μισέω. Η μτχ. παρκ. στο Somav. (λ. μισημένος). Η λ. και σήμ.]

• Που μισεί:
  • μισώδεις και κακοί άνθρωποι (Δωρ. Μον.XXXI).

[<ουσ. μίσος + κατάλ. ‑ώδης. Η λ. στο Steph.]