• I. Ενεργ.
  • Ά Μτβ.
    • 1) Κάνω κάπ. να περιέλθει σε κατάσταση μέθης, μεθώ κάπ.:
      • Αν έπιναν οι άγγελοι κρασίν … ήθελα τους μεθύσει (Κρασοπ. AO 90).
    • 2) (Mεταφ.) ενθουσιάζω, προκαλώ ψυχική έξαρση:
      • μεθεί (ενν. ο λόγος του Σωτήρος) … όλην την γην (Πηγά, Χρυσοπ. 91 (19)).
  • Β́ Αμτβ.
    • 1) Περιέρχομαι σε κατάσταση μέθης:
      • Ο καίσαρ βλέπω εμέθυσε (Ζήν. Έ 146).
    • 2) (Μεταφ.) ζαλίζομαι, αποχαυνώνομαι:
      • εξύπνησε, του ύπνου μεθυσμένος (Θησ. Έ [37³]).
    • 3) (Μεταφ.) παραλογίζομαι:
      • όταν τηνε προσπαθείς (ενν. τη γυναίκα), λέγει σε ότι μεθείς (Συναξ. γυν. 1131).
• II. (Μέσ.) περιέρχομαι σε κατάσταση μέθης:
  • ωσάν ο μαύρος μεθυστεί και αρχίσει διά να παίζει (Αχιλλ. L 267).

[αρχ. μεθύω. Ο τ. ‑υώ στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. ‑θώ και σήμ. Η λ. και σήμ. ποντ.]