• 1) Μανιακός, τρελός:
  • (Λίμπον. 448)·
  • (προκ. για έρωτα):
    • (Ερμον. Λ 181).
• 2) Μανιώδης, οργίλος, βίαιος:
  • (Λίβ. Sc. 326)·
  • Ανήρ … μανικός, θυμώδης τιγρολέων (Μανασσ., Ποίημ. ηθ. 133).
• 3) Μεταφ.
  • α) (προκ. για λόγο) ασυγκράτητος:
    • ολόκαυτη και μανική 'μιλία (Θησ. Δ́ [11²])·
  • β) (προκ. για το «πυρ») που μαίνεται, δυνατό:
    • φρίζω εις το πυρ το μανικόν (Λίβ. Esc. 305).

• Το ουδ. ως ουσ. = μανία, παραφροσύνη, σφοδρή οργή:
  • το μανικόν της κακοδαίμου τύχης (Βέλθ. 48· Λίβ. Esc. 202).

[αρχ. επίθ. μανικός]