Παράλληλη αναζήτηση

Αναζήτηση για: κορμί

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

κορμί το [kormí] Ο43 : 1. το σώμα του ανθρώπου ως σύνολο, εκτός από το κεφάλι: Έχει ωραίο ~. ~ σαν κυπαρίσσι. (έκφρ.) ~ (σαν) λάστιχο*. ~ (ίσιο σαν) λαμπάδα*. ΦΡ του άργασαν* το ~. || (ειδικότ.) ο κορμός_II1α: Έχει κοντό ~ και μακριά πόδια. 2. (οικ.) σε συνεκδοχή, ο άνθρωπος: Bασανισμένο ~. (έκφρ.) χαμένο* ~. ξερό* ~. κορμάκι το YΠΟKΟΡ 1α. κορμί μικρού παιδιού. β. συναισθ. 2. εφαρμοστό μονοκόμματο ρούχο που καλύπτει τον κορμό. κορμάρα η MΕΓΕΘ συνήθ. για ωραίο, μεγαλοπρεπές κορμί: Έχει ~ αυτή η γυναίκα. (ειρ.) Bγάλαμε τα ρούχα μας και απλώσαμε τις κορμάρες μας στον ήλιο.
[μσν. κορμί(ν) < ελνστ. κορμίον υποκορ. του αρχ. κορμός· κορμ(ί) -άρα]

[Λεξικό Κριαρά]

[Λεξικό Κριαρά]

κορμιατικόν το.

[ουδ. του επιθ. *κορμιατικός ως ουσ.]

[Λεξικό Κριαρά]

κορμίον το· κορμί· κορμίν· κουρμίον.

1)
- α) Σώμα (ανθρώπινο):
  - τ’ όμορφό σου το κορμί (Ch. pop. 74)·
  - έκφρ. κορμί με κορμί = σώμα προς σώμα (προκ. για συμπλοκή):
    - (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 215^r)·
- β) παράστημα, κορμοστασιά:
  - οκτώ νέοι … ενούς κορμιού (Ερωτόκρ. Β´ 377)·
- γ) πτώμα· λείψανο, σορός:
  - (Τζάνε, Κρ. πόλ. 275²⁶), (Κώδ. Χρονογρ. 68⁷).
2) (Ως ανθρώπινη υπόσταση) άτομο, άνθρωπος, πρόσωπο:
- ένα κορμί … που εις καλοσύνη … δεν έχει ταίρι (Ερωτόκρ. Β´ 1705).
3)
- α) (Με την αντων. μου, σου, κτλ.) εγώ, εγώ ο ίδιος, ο εαυτός, η ύπαρξη (μου, σου, κτλ.):
  - διά φύλαξη του κορμίου του (Χρον. σουλτ. 124²⁴)·
- β) (επιρρ. με την πρόθ. με) αυτοπροσώπως:
  - μηδέν ανοίξεις χωρίς να δεις την ρήγαιναν με το κορμίν της (Βουστρ. 264¹¹).

[μτγν. ουσ. κορμίον. Ο τ. ‑ί στο Meursius (‑ή) και σήμ. Ο τ. ‑ίν και σήμ. ποντ.]

[Λεξικό Κριαρά]

κορμίτσιν το.

[<ουσ. κορμίν + κατάλ. ‑ίτσιν]

Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα