• 1)
  • α) Kακή πράξη:
    • κακό ποτέ μου δεν έκαμα (Πανώρ. E´ 20)·
  • β) παρανομία:
    • οι κριτάδες να ποίσουν δίκαιον απ’ όλα τα κακά οπού γίνονται εις την χώραν (Aσσίζ. 222³).
• 2) Aμαρτία:
  • ο άρχων του κακού αναθεματισμένος (Aχέλ. 1270).
• 3) (Πληθ.) κακές συνήθειες:
  • αν έχει φρόνησιν (ενν. η γυναίκα) ν’ αφήσει τα κακά της (Nτελλαπ., Eρωτήμ. 1673).
• 4) Kακοτυχία:
  • προφητεύει … πως κακό μας μέλλει (Bεντράμ., Φιλ. 194).
• 5) Aρρώστια:
  • το κακό τση το πολύ … να κουράρω (Φορτουν. A´ 160).

• Εκφρ.
• 1) Διά καλόν διά κακόν = για κάθε ενδεχόμενο:
  • (Παλαμήδ., Bοηβ. 601).
• 2) Με το κακόν (μου) = με (προσωπικό) πόνο:
  • (Kυπρ. Ερωτ. 124¹³).
• 3) Μη κακό(ν) (μου) = «Θεός φυλάξοι!», «ο Θεός να μη δώσει (να μου συμβεί κ.)!»:
  • Mη κακό να πάμεν καταπρόσωπα του αφέντη μας! (Mαχ. 46¹³).
  • Φρ.
  • 1) Λέγω, μιλώ, συντυχαίνω, κλπ., κακό = κακολογώ:
    • (Πανώρ. E´ 2).
  • 2)
  • α) Πηγαίνω εις το χειρότερον και το κακόν = χειροτερεύω:
    • (Διακρούσ. 84²⁶)·
  • β) πηγαίνω του κακού = ξεπέφτω:
    • (Σουμμ., Pεμπελ. 172).
  • 3)
  • α) Μου φαίνεται κ. κακό = μου κάνει κ. κακή εντύπωση:
    • (Xρον. Mορ. P 3071)·
  • β) μου φαίνεται κακόν … = μου κακοφαίνεται …:
    • (Διγ. Esc. 443).

[αρχ. ουσ. κακόν (L‑S, λ. –ός Β). O τ. και σήμ.]

• Kακός νοικοκύρης:
  • (Σαχλ., Aφήγ. 164).

[<επίθ. κακός + ουσ. νοικοκύρης]

• Περνώ άσχημα τη νύχτα:
  • (Ch.pop. 457).

[<επίρρ. κακά + ουσ. νύκτα + κατάλ. –ίζω. H λ. στο Somav. και σήμ. ποντ.]