• 1) Ικανότητα για διάκριση, επιλογή:
  • επιλέγεται δε … διακρίσει τα βελτίονα (Κυνοσ. 588¹⁹).
• 2) Τιμητική διάκριση:
  • αθετήσαντα την προς αυτόν δοθείσαν διάκρισιν παρά των αρχιερέων (Ιστ. πατρ. 181²²).
• 3)
  • α) Κριτική ικανότητα, κρίση:
    • Εύγε της διακρίσεως αυτών (ενν. των μοναχών) (Παϊσ., Ιστ. Σινά 185)·
  • β) σωστή, δίκαιη κρίση:
    • η εκλαμπρότης σου διάκριση να κάμεις (Ιστ. Βλαχ. 1607)·
  • γ) διακριτική εξουσία:
    • τον δε στρατόν παρέδωκαν εις την διάκρισίν των (Κορων., Μπούας 83).
• 4) Γνώση:
  • τούτη η διάκριση είναι … η πρώτη αρχή της αγάπης (Άνθ. χαρ. (κυπρ.) 74^25‑6).
• 5) Επίγνωση του σωστού· δισταγμός:
  • χωρίς διάκριση εθέλησε να κάμει τόσο μεγάλο άδικο (Στάθ. Ιντ. β´ 21).
• 6) Προφύλαξη, δισταγμός:
  • λέγει του γαρ μοναξά, με διάκρισιν μεγάλην (Χρον. Μορ. H 7621).

[αρχ. ουσ. διάκρισις. Η λ. (‑ση) και σήμ.]