• 1)
  • α) Σε βάθος:
    • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ´ [1389])·
    • λάκκους να σκάφτουνε βαθιά (Τζάνε, Κρ. πόλ. 525⁴)·
    • ρίξει χαλάζι μ’ αστραπή, χώσει βαθιά τον ήλιο (Ερωτόκρ. Β´ 2353)·
  • β) (μεταφ.) στο βάθος ή από το βάθος της ψυχής:
    • πλια βαθιά ο πόθος της ριζώνει (Ερωτόκρ. Β´ 1327· Σουμμ., Παστ. φίδ. Β´ [940]).
• 2) Από μακριά:
  • εφάνην έναν άρμενον βαθιά σαν περιστέρι (Ιμπ. (Legr.) 810).
• 3) (Προκ. για λογισμό) έντονα:
  • ο ρήγας βάνει λογισμό, πολλά βαθιά τον πιάνει (Ερωτόκρ. Α´ 507).

[<επίθ. βαθύς. Η λ. στο Βλάχ. (‑υά) και σήμ.]