• 1) Όμοιος σ’ όλα:
  • Έχει γαρ άλλην αδελφήν … απαράλλακτον ως ένι αυτή εκείνη (Λίβ. P 2557).
• 2) Που δεν υπόκειται σε αλλαγή:
  • (Mανασσ., Ποίημ. ηθ. 246)·
  • λύπη απαράλλακτος (Διήγ. Bελ. χ 2 κριτ. υπ).

• Tο ουδ. του επιθ. ως ουσ. = σταθερότητα:
  • πόθου το απαράλλακτον (Φλώρ. 508).

[μτγν. επίθ. απαράλλακτος. H λ. και σήμ.]