• Που δεν έχει τίποτε περιττό, απλός, λιτός:
  • (Δούκ. 365⁸).

[μτγν. επίθ. απέριττος. H λ. και σήμ.]

• lacking superfluity, plain, simple (near-syn απλός, αστόλιστος, λιτός):
  • ~ δρόμος, λόφος, τάφος |
  • απέριττη διακόσμηση, επίπλωση, ομορφιά, τεχνική |
  • απέριττη γραμμή, επιφάνεια, μορφή |
  • απέριττο γραφείο, μνημείο, ντύσιμο, σαλόνι, σπίτι |
  • παλτό από μαλλί σε απέριττα σχέδια |
  • το απέριττο φυσικό περιβάλλον |
  • μικρή και απέριττη πόλη |
  • βαριά, απέριττη αρχιτεκτονική |
  • λιτά και απέριττα μέσα |
  • από δώ και πάνω αρχίζει η αυστηρή, η απέριττη μοναξιά του Oλύμπου (Venezis) |
  • η μητρόπολη γοητεύει με την απέριττη και επιβλητική πρόσοψή της (KParaschos) |
  • η μουσουλμανική αρχιτεκτονική δίνει την αίσθηση του απέριττου μεγαλείου και της γύμνιας (Panagiotop) |
  • απέριττη, διόλου φανταχτερή είναι η σύνθεση του κλέφτικου τραγουδιού (Apostolakis)

• ⓐ unadorned, unaffected, plain, concise (near-syn απλός, λιτός):
  • σεμνό και απέριττο ήθος |
  • ~ λόγος, στίχος |
  • απέριττη αφήγηση, περιγραφή |
  • απέριττο κείμενο |
  • απλό και απέριττο ύφος |
  • απέριττη επιστημονική έκφραση |
  • απέριττη και αυστηρά οργανωμένη ποίηση |
  • απέριττες ποιητικές εικόνες |
  • ο λαϊκός πολιτισμός είναι ~ |
  • οι σκηνές είναι δοσμένες με τους ίδιους λιτούς και απέριττους εκφραστικούς τρόπους (Sachinis) |
  • έχει χιούμορ, δίνει σελίδες δροσερές, απέριττες (Charis) |
  • νοιώθει τη γοητεία των πραγμάτων και τα αποδίδει με την απέριττη λεκτική τους εγκράτεια (Dizikirikis)

[fr kath απέριττος ← MG (15th c.) ← PatrG, K]