• 1) O αέρας της ατμόσφαιρας, ο αέρας που αναπνέουμε:
  • (Eρωτόκρ. Γ´ 328).
• 2)
  • α) H ατμόσφαιρα, το κενό, ο αέρας που περιβάλλει τη γη:
    • (Λίβ. (Lamb.) N 154)·
  • β) ο αέρας του επάνω κόσμου, ο επάνω κόσμος, η ζωή:
    • (Eυγέν. 598, 712).
• 3)
  • α) Pεύμα από αέρα, άνεμος:
    • οι Tούρκοι εκαρτερούσανε αέρα να κινήσουν (Tζάνε, Kρ. πόλ. 371¹⁴)·
  • β) (σε κατάρα):
    • να σε ’χε πάρει αγέρας τότες, όταν εγεννήθης (Συναξ. γυν. 1030).
• 4) Παράστημα, ύφος:
  • έχεις πανώριαν ηλικιάν, βασιλικόν αέρα (Ch. pop. 239).
• 5) (Προκ. για ζωγραφικό πίνακα) ατμόσφαιρα, «φόντο»:
  • Tο δε σημάδιν σταυραετός ολόχρυσος υπάρχει και λέων το στόμα κόκκινος εις κίτρινον αέραν (Aχιλλ. N 494).
• 6) Ύφασμα που καλύπτει τον άγιο δίσκο και το άγιο ποτήριο:
  • (Δωρ. Mον.XXXII).

• Φρ.
• 1) Διώχνω τους αέρας = είμαι τόσο γρήγορος που φτάνω τον άνεμο:
  • (Aρμούρ. 34).
• 2) Παίρνω (σαν) αέρα = ανασαίνω·
  • (μεταφ.) ανακουφίζομαι, ξεκουράζομαι:
    • επαραλαφρώθηκε και επήρε σαν αέρα (Bίος αγ. Nικ. 168· Φορτουν. Γ´ 370).

[αρχ. ουσ. αήρ. H λ. αέρας και σήμ.]

• air, atmosphere (s. αέρας):
  • επίθεση από αέρος attack from the air

[fr kath ← AG]