Α. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

Από την πρώτη μέρα που αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει τον κόσμο και μπορεί έστω και με τρόπο στοιχειώδη και ανάλογο με την ηλικία του να σκέφτεται, διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, νιώθουν την ανάγκη, σε δεδομένες στιγμές να αναφέρονται σε κάποιο υπερφυσικό Ον. Μεγαλώνοντας κατανοεί κανείς το πότε ακριβώς οι γύρω του έφταναν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα: ήταν στιγμές που ένοιωθαν ότι ο άνθρωπος από μόνος του αισθανόταν αδύναμος και ανεπαρκής για να αντεπεξέλθει σε όλες τις απαιτήσεις της ζωής. Εξάλλου υπάρχει, παράλληλα, το φυσικό και το ηθικό κακό που αυξάνει τον προβληματισμό του ανθρώπου. Γιατί οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται, γιατί μισούνται και αλληλοεξοντώνονται, γιατί η ίδια η φύση παράγει κακό; Όλα τα «γιατί» που ξεπήδησαν σε χρόνο ανύποπτο οδήγησαν τον άνθρωπο να αισθανθεί την παρουσία «Κάποιου», πέρα από αυτά που είναι ορατά. Τι είναι αυτό; Είναι ο Θεός, απάντησαν. Από τη στιγμή εκείνη άρχισε η περιπέτεια του ανθρώπου να αναζητεί το Θεό και να τον μορφοποιεί, να του δίνει δηλαδή συγκεκριμένη μορφή.