• Γαλλία

Στη Γαλλία ο απολυταρχισμός φθάνει στο απόγειό του με το Λουδοβίκος ΙΔ' (1638-1715), που θεωρεί τον εαυτό του αντιπρόσωπο του Θεού στο βασίλειό του. Με γνώμονα τη βασική αρχή του ένας βασιλιάς, μία πίστη, ένας νόμος ασκεί απόλυτο έλεγχο σε όλους τους τομείς της κρατικής δραστηριότητας και ταυτίζει το κράτος με το βασιλικό αξίωμα.

Ο βασιλιάς, αντιπρόσωπος του Θεού Κάθε εξουσία πηγάζει από το Θεό. Ο βασιλιάς, είπε ο Απόστολος Πέτρος, είναι λειτουργός του Θεού. Επομένως, οι βασιλείς ενεργούν ως λειτουργοί του Θεού και ως αντιπρόσωποί του πάνω στη γη. Μέσω αυτών ο Θεός ασκεί την κυριαρχία του. Γι' αυτό ακριβώς ο βασιλικός θρόνος δεν είναι θρόνος ανθρώπου αλλά ο θρόνος του Θεού. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το πρόσωπο του βασιλιά είναι ιερό και, επομένως, κάθε εναντίον του επιβουλή είναι ιεροσυλία. Πρέπει να υπακούμε στο βασιλιά με θρησκευτική ευλάβεια και συνείδηση. Ι. Μποσυέ (J. Bossuet 1627-1704), Πολιτικές Σκέψεις 1670, στο: EuroDocs Weaver Richard Hacken, European Studies Bibliographer, Harold B. Lee Library, Brigham Young University, Provo, Utah, USA. • Γιατί ο Μποσυέ απορρίπτει οποιαδήποτε αντίδραση κατά του μονάρχη;

Λαός, ο μόνος κυρίαρχος Όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση ελεύθεροι και ίσοι […]. Έχουν εμπιστευθεί με συμφωνία στην εκτελεστική εξουσία τη διακυβέρνηση […]. Η εκτελεστική εξουσία παραβιάζει την υποχρέωσή της αυτή, όταν προσπαθεί να επιβάλει αυθαίρετα τη βούλησή της […]. Τότε, ο λαός ως ανώτατη εξουσία, έχει το δικαίωμα να αντιδράσει και να εγκαθιδρύσει ένα νέο πολιτικό σύστημα. Τζον Λοκ (John Locke 1632-1704), Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως, στο Paul Halsal, Modern History Source Book, John Locke, Second Treatise on Government (1690), 1998, 240-243. • Ποια γεγονότα ενέπνευσαν αυτή τη θεωρία; • Γιατί το κείμενο αυτό έχει διαχρονικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα;

Κατά την περίοδο αυτή ο πολιτικός και κοινωνικός βίος της χώρας γνωρίζει κρίση. Πολλές από τις δομές του απολυταρχικού καθεστώτος θεωρούνται ότι πλήττουν τα συμφέροντα όχι μόνο της αστικής τάξης αλλά και των αγροτών καθώς και μερίδας της αριστοκρατίας. Η επιδίωξη ριζικών αλλαγών εκφράζεται με το κίνημα του Διαφωτισμού* (1688-1789) και κορυφώνεται προς το τέλος του αιώνα με τη Γαλλική Επανάσταση (1789).