Α. Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΩΣ ΕΚΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ

Αν και όλοι ομολογούν ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και έχει πλασθεί από τον Θεό να ζει μέσα σε κοινωνίες και να δημιουργεί ό,τι καλύτερο για τον εαυτό του και τους άλλους, εν τούτοις παρατηρείται το φαινόμενο, μέσα στα πλαίσια των σύγχρονων ρυθμών της ζωής, να φθάνει σε σημείο να κλείνεται στην ατομικότητα του και να νιώθει απέραντη μοναξιά. Η μοναξιά προέρχεται από το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει μάθει να είναι αποκλειστικά εξαρτημένος από τους άλλους και όχι από το δημιουργό και θεό του. Είναι το κενό που νοιώθει κάθε άτομο που στηρίζεται στους άλλους, όταν δεν μπορεί να βρει κανέναν για να ακουμπήσει επάνω του και να νιώσει άνεση, να βρει ψυχαγωγία ή ενίσχυση. Το εξαρτημένο άτομο δεν έμαθε να απασχολείται με χρήσιμο, παραγωγικό τρόπο. Αναζητά κάποιον άλλο να του δώσει διασκέδαση, ψυχαγωγία, απασχόληση και σιγουριά, για να μη χρειαστεί να δείξει ότι είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει μόνο του τον κόσμο. Γυρεύει κάποιον να τον πάρει από το χέρι και να τον φέρει στα καταπράσινα λιβάδια της απόλαυσης. Όταν δει όμως ότι κανένας δεν του προσφέρει αμέριστη προσοχή και υποστήριξη, τότε τον κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα βαθιάς απομόνωσης. Έτσι γίνεται άνθρωπος του περιθωρίου και είναι εύκολο να τον κατακτήσουν, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, οι περιθωριακές ιδεολογίες. Στις περιπτώσεις αυτές φανερώνεται η πλήρης αδυναμία να επικοινωνήσει με τον άλλο, τον συνάνθρωπο: να μπορεί να βλέπει τον κόσμο όλο μέσα του και μέσα από αυτή την κοινωνία και την ουσιαστική σχέση να ολοκληρώνει τον εαυτό του και τους άλλους. Αν αυτό το τελευταίο είναι αποδεκτό ως μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια και ένας σωστός δείχτης πορείας, τότε μπορεί κανείς να δεχτεί ότι αντίδοτο στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι η αποδοχή της ανάγκης για μια κοινοτική ζωή.