Η Επιστημονική Επανάσταση

Μέχρι το 16ο αιώνα οι Ευρωπαίοι δέχονταν τις απόψεις του Αριστοτέλη και του Πτολεμαίου, οι οποίες είχαν αναγνωριστεί από τη Δυτική εκκλησία ως απόλυτες αλήθειες. Ο Ιταλός Γαλιλαίος (1564-1642) ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους επιστήμονες που υποστήριξε ότι η γνώση πρέπει να βασίζεται σε παρατηρήσεις και πειράματα και όχι στην αυθεντία των αρχαίων βιβλίων. Με το Γαλιλαίο αρχίζει μια νέα περίοδος για τις επιστήμες που ονομάστηκε "επιστημονική επανάσταση".

Ο Γαλιλαίος αποδέχθηκε τις απόψεις του Κοπέρνικου και αμφισβήτησε ότι η Γη είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Ανέπτυξε μια συστηματική μέθοδο έρευνας που περιλάμβανε παρατήρηση, πείραμα και ανάλυση. Μελέτησε με τη μέθοδο του την κίνηση των σωμάτων και απέδειξε ότι οι αντιλήψεις του Αριστοτέλη ήταν λανθασμένες.

Ο Άγγλος Νεύτων (1642-1727) αξιοποίησε τα αποτελέσματα του Γαλιλαίου και τα συμπεράσματα του αστρονόμου Κέπλερ για την κίνηση των πλανητών ανέπτυξε μια ολοκληρωμένη θεωρία για την κίνηση. Αυτή η θεωρία ισχύει όχι μόνο στη Γη αλλά σε ολόκληρο το Σύμπαν και ονομάζεται Νευτώνεια Μηχανική.

Στα τέλη του 17ου αιώνα διατυπώθηκαν οι πρώτες υποθέσεις για τη φύση του φωτός από τον Νεύτωνα και από τον Ολλανδό μαθηματικό και φυσικό Χόϊχενς

Εικόνα 1.5. ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ (GALILEO)

Την ίδια εποχή με το Γαλιλαίο ο Κοπέρνικος (Nikolas Copernicus) διατύπωσε τη θεωρία ότι ο Ήλιος και όχι η Γη είναι το κέντρο του πλανητικού μας συστήματος. Επίσης ο Cassendi έφερε στο προσκήνιο την ατομική θεωρία του Δημόκριτου. Τέλος ο Βάκων παρουσίασε τη πρώτη μέθοδο εμπειρικής έρευνας.

Εικόνα 1.6. ΝΕΥΤΩΝΑΣ (NEWTON)