Η ζωγραφική.

Από τον 1ο αι. μ.Χ. αναπτύχθηκε η τέχνη της τοιχογραφίας. Οι τοίχοι των οικιών των πλουσίων διακοσμούνταν με μορφές, με μυθολογικές σκηνές και κυρίως με την απεικόνιση υποθετικών ανοιγμάτων στο ύπαιθρο εν είδει παραθύρων, απ' όπου διακρίνονταν τοπία ή άλλα οικοδομήματα. Στους αυτοκρατορικούς χρόνους σ' όλες τις περιοχές του ρωμαϊκού κράτους είχε εξαπλωθεί η τέχνη του ψηφιδωτού. Με ψηφιδωτά κάλυπταν τους τοίχους και τα δάπεδα δημόσιων και ιδιωτικών οικοδομημάτων. Τα ψηφιδωτά ήταν ζωγραφικές παραστάσεις που δεν κατασκευάζονταν με χρώμα αλλά με ψηφίδες, δηλαδή μικρά κομμάτια γυαλιού, λίθου ή πηλού σε ποικιλία χρωμάτων. Την εποχή αυτή καλλιεργήθηκε η προσωπογραφία. Ιδιαίτερα δείγματα αποτελούν οι ξύλινοι πίνακες που τοποθετούνταν στη θέση των προσώπων των ταριχευμένων νεκρών με σκοπό να διατηρήσουν αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά τους. Οι περισσότεροι πίνακες προέρχονται από την περιοχή Φαγιούμ της Αιγύπτου· γι' αυτό και είναι γνωστοί ως Φαγιούμ. Η προσωπογραφία με τους πίνακες αυτούς έφτασε σε σημείο τελειότητας σε ό,τι αφορά την απεικόνιση της φυσιογνωμίας των νεκρών.

Λεπτομέρεια από την αψίδα του Γαλέριου στη Θεσσαλονίκη

Τοιχογραφικός διάκοσμος από αίθουσα της «οικίας των Βετίων» στην Πομπηία (1ος αι. μ.Χ.). Εκτός από τους πίνακες με μυθολογικές σκηνές στους τοίχους ζωγραφίζονται και υποθετικά παράθυρα απ' όπου στο βάθος διακρίνονται οικοδομήματα.