Δείτε κι αυτό

Μέτρηση της ταχύτητας του φωτός

Μέχρι το 17ο αιώνα οι άνθρωποι πίστευαν ότι το φως διαδίδεται ακαριαία. Πρώτος ο Γαλιλαίος διαφώνησε με αυτήν την άποψη και πρότεινε μέθοδο μέτρησης της ταχύτητας του φωτός: Δύο άνθρωποι, που βρίσκονταν στις κορυφές δύο λόφων, αναβόσβηναν φανάρια προσπαθώντας να προσδιορίσουν πόσο χρόνο χρειάζεται το φως για να διαδοθεί από τον ένα στον άλλο. Αυτή η μέθοδος όμως δεν αποδείχθηκε αποτελεσματική. Ο Γαλιλαίος δέχθηκε ότι η ταχύτητα του φωτός είναι πολύ μεγάλη και επομένως είναι δύσκολο να μετρηθεί ο χρόνος που χρειάζεται για να διανύσει απόσταση λίγων χιλιομέτρων.

Τον 17ο αιώνα ο Δανός αστρονόμος Ρόιμερ επιβεβαίωσε ότι το φως όντως διαδίδεται με μια ορισμένη ταχύτητα. Ο Ρόιμερ εκτέλεσε ακριβείς παρατηρήσεις του χρόνου διάρκειας της έκλειψης ενός δορυφόρου του πλανήτη Δία, της Ιούς. Διαπίστωσε ότι η διάρκεια της έκλειψης είναι μεγαλύτερη όταν η Γη βρίσκεται σε μεγαλύτερη απόσταση από το Δία. Στηριζόμενος σε αυτή την παρατήρηση υπολόγισε ότι κάθε δευτερόλεπτο το φως διανύει 220.000 χιλιόμετρα.

Το σημαντικότερο επίγειο πείραμα μέτρησης της ταχύτητας του φωτός εκτέλεσαν το 1881 ο Μάικελσον και ο Μόρλεϋ. Οι δύο φυσικοί διαπίστωσαν ότι κάθε δευτερόλεπτο το φως διαδίδεται περίπου κατά 300.000 χιλιόμετρα.

Ο χρόνος που χρειάζεται το φως για να ταξιδέψει από την Ιώ (δορυφόρο του Δία) στη Γη, εξαρτάται από τη θέση της Γης και του Δία σε σχέση τον Ήλιο.