ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Εγώ, ο κλώνος

ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν γεννήθηκα, συμφώνησαν όλοι ότι είμαι κοριτσάκι. Οι διαφωνίες άρχισαν λίγο αργότερα, με αποτέλεσμα μερικές από αυτές να με ταλαιπωρούν ακόμη. Μέχρι να ενηλικιωθώ και να μου αποδοθεί το δικαίωμα, την εικόνα του εαυτού μου την διεκδικούσαν οι συγγενείς μου με ζήλο. Σύμφωνα με τους μισούς, ήμουν πιστό αντίγραφο του μπαμπά μου, ενώ οι υπόλοιποι με έβλεπαν σαν τη μαμά μου ξαναγεννημένη. Στην προσπάθειά μου να ικανοποιήσω και τις δυο πλευρές, κατάφερα να γυρίσω την υπόθεση εναντίον μου. Ορκιστείτε μου ότι είμαι υιοθετημένη, τους είπα, σε μια εφηβική κρίση ταυτότητας επάνω… Με τα χρόνια, τους διεκδικητές της αφεντιάς μου τούς ανιχνεύω κυρίως στην πρωινή μου εικόνα. Στα μαλλιά μου, που γίνονται όλο και πιο ξερά ενώ αρνούνται να ασπρίσουν, αναγνωρίζω τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου φανερώνεται στον λεπτό σκελετό και στις λευκές κηλίδες των νυχιών μου, ενώ στις αμέτρητες ασυνείδητες χειρονομίες και στάσεις του κορμιού δίνουν ραντεβού και οι δυο τους.

Παρακολουθώντας προχθές από τη ΝΕΤ την εκπομπή του Παύλου Τσίμα για την κλωνοποίηση, αισθάνθηκα την ανάγκη να συμπληρώσω στα όσα σημαντικά μάθαινα ότι στο φινάλε δεν είναι και τόσο τρομερό να είναι κανείς κλώνος. Αντέχεται…

Εκείνο που πραγματικά μού φάνηκε τρομερό και μού πάγωσε το αίμα ήταν όταν από την ίδια εκπομπή ο υπεύθυνος του αμερικανικού προγράμματος για τη χαρτογράφηση του DNA Dr. Πατρινός είπε ότι το ανθρώπινο γονιδίωμα μοιάζει πολύ με το γονιδίωμα που έχει το καλαμπόκι. Το ξέρω, βρε παιδιά, ότι στην επιστήμη δεν υπάρχουν απαγορεύσεις. Γίνεται όμως αυτό το συγκεκριμένο να μην το μάθουν ποτέ οι κότες;