ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Κυκλάδων και Κεφαλληνίας, γωνία

ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τι κάνουν στα σπίτια τους οι ακτιβιστές την παραμονή μιας συγκέντρωσης; Πώς κουμαντάρουν την έξαψή τους; Τι την ταΐζουν, τι την ποτίζουν, πώς την πείθουν να πάει για ύπνο;

- Άγης: Μ' αρέσει. Μ' αρέσει. Είναι ωραία. Αγαπησιάρικα. Άνθρωποι από παντού. Είναι και πάμφτωχοι λαθρομετανάστες που έρχονται να διαμαρτυρηθούν. Αν τους πιάσουν, θα τους απελάσουν αμέσως, αλλά το διακινδυνεύουν. Αλλά και οι νεοναζί - άνθρωποι είναι.

- Ιβάν: Όχι. Δεν είναι άνθρωποι.

Στο τελευταίο της έργο η Λούλα Αναγνωστάκη ζητάει "άπλετο φως στη σκηνή". Την ίδια οδηγία είχα προσέξει και στο έργο της "Ταξίδι μακριά". Μάλιστα θυμάμαι ότι τότε ο Μίμης Κουγιουμτζής σάρωσε με τους προβολείς την πλατεία και ίσως τους έβγαλε και στον δρόμο. Παραιτούμαι εύκολα από τις παρατηρήσεις μου, ιδίως όταν μου φαίνονται κάπως εξεζητημένες. Αρκεί να μη μου τις αναζωπυρώσει καμιά σύμπτωση ή κανένα κακό συναπάντημα, πράγμα το οποίο μου συνέβη προ ημερών έξω από το θέατρο της οδού Κυκλάδων.

Μέχρι τα μισά του πρώτου μέρους περίμενα, σίγουρη ότι όπου να 'ναι θα γίνει το ντου. Τους είχα δει την ώρα που έβγαζα εισιτήριο να περιπολούν τα γύρω δρομάκια με κουβάδες, έτοιμοι να διαλύσουν τη διακριτική μας προσυγκέντρωση. Μαύρα πέτσινα, ξυρισμένα κεφάλια, μπράτσα με σβάστικες κι ένας τεράστιος αιμοβόρος σκύλος, ίδιο το σκυλί των Μπάσκερβιλ.

Όταν βγήκαμε από το θέατρο - καμιά διακοσαριά πανωφόρια με σηκωμένους γιακάδες - η κόλλα στις αφίσες ήταν ακόμη νωπή. Με κίνδυνο να με τσακίσει κάποιος που ξεπάρκαρε, στριμώχτηκα στο πεζοδρόμιο να διαβάσω: "Όχι στον πόλεμο για τους Εβραίους".

Πώς να κλείσεις μάτι μετά το θέατρο;