ΖΙΛΚΕ ΜΑΪΕΡ-ΒΙΤ

Πρόσωπα

Σε αναζήτηση ιδανικού

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Από την ένοπλη δράση της RAF, στην ανθρωπιστική δράση στο Κόσοβο: "Πιστεύω πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν", λέει η Ζίλκε Μάιερ-Βιτ.

Ζίλκε Μάιερ-Βιτ. Συμβάλλει στη συμφιλίωση Αλβανών και Σέρβων στο Κόσοβο

Το πρόσωπό της είναι γνωστό σε όσους έζησαν στη Γερμανία τη δεκαετία του 1980.

"Ένοπλοι και επικίνδυνοι! Αμοιβή 50.000 μάρκα!", έγραφε η αφίσα με τις δεκαπέντε φωτογραφίες που ήταν τοιχοκολλημένη σε δημόσια κτίρια, ταχυδρομεία, τράπεζες. Η Ζίλκε ήταν ανάμεσα στους δεκαπέντε, ένα μικρό γρανάζι στον μηχανισμό της οργάνωσης Τμήμα Κόκκινος Στρατός (RAF). Οργάνωνε τα ταξίδια των μελών, νοίκιαζε σπίτια, έκανε έρευνες. Το 1977 πήρε μέρος στην απαγωγή του προέδρου των Γερμανών εργοδοτών Χανς-Μάρτιν Σλέγιερ που στη συνέχεια δολοφονήθηκε. Δεν συμμετείχε στη συμπλοκή που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο τεσσάρων ανθρώπων. "Ανήκα όμως σε μια οργάνωση που θεωρούσε πως ο φόνος είναι θεμιτός. Και γι' αυτό είμαι ένοχη", λέει σήμερα.

Ήταν η εποχή των επαναστατών που χώριζαν τον κόσμο στα καθάρματα και τους άλλους, και η Ζίλκε δεν ήθελε να ανήκει στους πρώτους. Από την παρανομία, πέρασε στην Ανατολική Γερμανία όπου ξεκίνησε νέα ζωή με νέα ταυτότητα: "Προσπαθούσα και πάλι να βρω ένα ιδανικό, να πιστέψω στον σοσιαλισμό". Όταν κατέρρευσε το Τείχος, το 1989, κατάλαβε πως αργά ή γρήγορα θα ξεσκεπαζόταν. Αλλά είχε πια κουραστεί. "Σκέφτηκα, "εντάξει, θα πάω φυλακή, αλλά τουλάχιστον θα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να πω στον κόσμο, να τι έκανα, και είμαι έτοιμη να πληρώσω"".

Το 1991 καταδικάσθηκε σε κάθειρξη δέκα ετών. Στη φυλακή συνέχισε τις σπουδές ψυχολογίας που είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Όταν αποφυλακίστηκε, πέντε χρόνια μετά, άρχισε να ψάχνει για δουλειά. "Αλλά ήταν πάντα το ίδιο: οι άνθρωποι φοβούνταν τι θα έλεγε ο Τύπος αν με προσλάμβαναν". Τότε άκουσε να μιλούν για το Φόρουμ Εργασίας Πολιτών για την Ειρήνη, που έστελνε ειδικούς στο Κόσοβο για να συμφιλιώσουν Αλβανούς και Σέρβους. Ήταν ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτούνταν εν μέρει από το υπουργείο Ανάπτυξης. Αποφάσισε όμως να μην υπολογίσει τι θα της καταμαρτυρούσαν που θα συνεργαζόταν με τον πρώην εχθρό, που θα αμειβόταν από τον κρατικό κορβανά. Και στρατεύθηκε και πάλι, τούτη τη φορά στην ανθρωπιστική δράση. Εδώ και τρία χρόνια, η Ζίλκε ζει στο Πρίζρεν του Κοσόβου και συμβάλλει στην προσέγγιση Αλβανών και Σέρβων. "Εκ των υστέρων, μου φαίνεται τρομερό ότι είχαμε αποδεχθεί όλη αυτή τη βία", λέει για τη συμμετοχή της στη RAF. Τώρα εργάζεται για την ειρήνη, προσπαθεί να θεραπεύσει τραύματα ψυχών, οργανώνει συζητήσεις και ποδοσφαιρικά τουρνουά μεταξύ Αλβανών και Σέρβων. Και τους επαναλαμβάνει κάτι που αφορά και τον εαυτό της: "Πιστεύω πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν".