ο υποψήφιος ΠΕΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ "Οι φιλολογικές σπουδές εφόδιο για κάθε δουλειά"

Οι φιλολογικές σπουδές φαίνεται ότι ήταν στο DNA του. Το γονίδιο της Φιλολογίας από τον παππού πέρασε στον πατέρα και μετά στον εγγονό, τον Πέτρο Ευθυμίου, τον σημερινό υπουργό Παιδείας.

Τότε, στα χρόνια του παππού και του πατέρα του, ακόμη και στα δικά του, οι φιλολογικές σπουδές, όπως και οι μαθηματικές και οι φυσικές και γενικότερα οι, κάθε ειδικότητας, καθηγητικές σπουδές, ήταν εγγύηση για σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση: αν έπαιρνες το πτυχίο σου τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο μπορεί και να είχες προσληφθεί.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η επαγγελματική αποκατάσταση, τουλάχιστον στον δημόσιο τομέα, κάθε άλλο παρά γρήγορη είναι, αλλά η Φιλολογία διατηρεί πάντα τη γοητεία της. Και ίσως σήμερα, που αργά αλλά σταθερά αρχίζει να συνειδητοποιεί και ο Έλλην πολίτης - όσο κι αν πονάει αυτή είναι η αλήθεια -, όπως οι άλλοι Ευρωπαίοι, ότι "άλλο οι σπουδές, άλλο το επάγγελμα", η Φιλολογία αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά μονοδιάστατη. Μπορεί να σε οδηγήσει παντού, καθώς οι δεξιότητες και οι γνώσεις, που αποκτάς σπουδάζοντάς την, γίνονται εργαλείο ζωής και πολύτιμο εφόδιο και προικιό σε κάθε δουλειά.

Ο Πέτρος Ευθυμίου αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων το 1974 και έκτοτε εργάστηκε ως καθηγητής στον ιδιωτικό τομέα, ως δημοσιογράφος, ενώ δίδαξε και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σε όλη αυτήν την επαγγελματική πορεία ομολογεί πως δεν υπήρξε μέρα που να μην ανατρέξει στα όσα έμαθε στις φιλολογικές σπουδές του.

"Ο Οδηγός Σπουδών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου δίνει ακριβή περιγραφή τού τι σημαίνει σήμερα η επαγγελματική προοπτική του φιλολόγου, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα της εκπαίδευσης. Γι' αυτό δεν θα προασπίσω την τυπική επαγγελματική προοπτική, περισσότερο απ' ό,τι ένας υποψήφιος θα μπορούσε να ενημερωθεί στα Κέντρα ή στα Γραφεία Συμβουλευτικής και Επαγγελματικού Προσανατολισμού, που βρίσκονται σε κάθε νομό και κάθε εκπαιδευτική περιφέρεια σε όλη την Ελλάδα", λέει ο κ. Ευθυμίου και μεταφέρει στους υποψηφίους τη δική του οπτική για το τι πραγματικά σημαίνει φιλόλογος και Φιλολογία μέσα από ένα κορδόνι ζωής, που διατρέχει έναν αιώνα και τρεις γενεές:

"Θα μιλήσω για τους ορίζοντες ζωής τους οποίους διανοίγουν οι φιλολογικές σπουδές σε έναν νέο άνθρωπο. Και θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία, μιας και ο παππούς μου και ο πατέρας μου και εγώ υπήρξαμε φιλόλογοι.

"Το νόημα της ζωής"

Ο παππούς, ο Θεόδωρος Ευθυμίου, υπήρξε φίλος και συμμαθητής τού Αχιλλέα Τζάρτζανου. Ήταν και οι δυο από τον Τίρναβο. Ο παππούς μου αγάπησε τη Φιλολογία και έλεγε ότι μέσω αυτής κέρδισε και το νόημα της ζωής. Θεωρούσε, για παράδειγμα, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμβολή στον ενεργό και δημοκρατικό πολίτη από το να έχει γνώση της κλασικής γραμματείας και ιδίως του Θουκυδίδη. Έχω ένα συγκινητικό του γράμμα - νέος τότε καθηγητής στην Καλαμπάκα, το 1896 - προς έναν συνάδελφο του, στο οποίο μεταξύ άλλων γράφει: "Άρχισα φέτος να διδάσκω Θουκυδίδη και συναντώ ιδιαίτερες δυσκολίες". Ποιος φιλόλογος αλήθεια δεν καταλαβαίνει αυτές τις δυσκολίες και σήμερα… Νομίζω ότι αυτή η έλξη προς τις μεγάλες αξίες, στην οποία σε οδηγεί η Φιλολογία, έστρεψε τον Θεόδωρο Ευθυμίου στο να ιδρύσει κι ένα ιδιωτικό σχολείο στη Λάρισα, στις αρχές του αιώνα. Ένα σχολείο, που του το έκλεισαν οι βασιλικοί μαγκουροφόροι, καθώς η Φιλολογία είχε οδηγήσει τον παππού μου και στον Βενιζελισμό…

Μελέτη συγγραφέων

Ο πατέρας μου Δημήτρης Ευθυμίου γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών το 1921. Προσελήφθη όμως αμέσως ως δημόσιος υπάλληλος, καθώς όλες οι στρατεύσιμες ηλικίες ήταν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Ήταν ο τηλεγραφητής στο κεντρικό ταχυδρομείο της σημερινής Πλατείας Κοτζιά, που παρέλαβε τα τελευταία τηλεγραφήματα από την Πολιτική Διοίκηση της Σμύρνης το 1922. Τέλειωσε τη Φιλοσοφική, αλλά δεν άσκησε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Ξέρω όμως ότι η Φιλολογία ήταν και γι' αυτόν ό,τι έδινε νόημα στη ζωή του. Μέσα από τη μελέτη των αρχαίων και νέων συγγραφέων συγκέντρωσε όλον αυτόν τον πλούτο που μετέδωσε σε εμένα και την αδελφή μου - καθηγήτρια σήμερα στο Ισοτρικό - Αρχαιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών -, ώστε να μην είναι καθόλου τυχαίο ότι και οι δυο γίναμε φιλόλογοι. Δεν μας περνούσε από το μυαλό ότι θα σπουδάζαμε κάτι άλλο. Αλλά πιστεύω ότι και ο ίδιος δεν θα πετύχαινε σ' αυτά που διάλεξε να κάνει στη ζωή του, αν δεν αντλούσε, μέσα από τη Φιλολογία, έναν ευρύ ορίζοντα γνώσεων, που τις μετέβαλε σε εργαλείο ζωής.

Απόθεμα δεξιοτήτων

Από τη δική μου πείρα, καθώς εργάστηκα ως φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση, αλλά και αφιερώθηκα αργότερα επαγγελματικά στη δημοσιογραφία, έχω να προσθέσω ότι ο φιλόλογος αποκτά ένα μεγάλο απόθεμα δεξιοτήτων, το οποίο δύσκολα διαμορφώνουν άλλες σπουδές. Γιατί η Φιλολογία δεν είναι μόνο γλώσσα. Είναι και ιστορία και πολιτισμός και ιστορία των νοοτροπιών και από τη φύση των πραγμάτων οδηγεί στην ανάγκη της εμβάθυνσης και της ερμηνείας.

Ο φιλόλογος δεν στέκεται στο προφανές, είτε αφορά ένα κείμενο είτε αφορά ένα ιστορικό γεγονός. Πρέπει και εκ των πραγμάτων ασκείται στην έρευνα, στην αξιολόγηση, στη σύγκλιση.

Ένας νέος, που είναι σήμερα υποψήφιος για τη Φιλολογία, πρέπει πριν απ' όλα να έχει ξεκαθαρίσει την κλίση του για τα φιλολογικά. Γιατί αυτό που κατ' εξοχήν απαιτεί η Φιλολογία είναι ένα είδος έρωτα για τα αντικείμενά της, μια δυνατή πραγματική έλξη για τα περιεχόμενα των σπουδών της. Είναι δύσκολο αν κάποιος δεν αγαπά τα φιλολογικά να απολαύσει τις σπουδές του. Δεν μπορεί να γίνει καλός φιλόλογος μόνο χάρη στην επιμέλειά του".