Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Πορτρέτο

( δρόμοι :: 08-03-2003) 

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Πάνε 20 χρόνια…

… από τότε που αποσύρθηκε από τη σκηνή της όπερας. Και δέκα χρόνια από τότε που έπαψε πια να τραγουδάει μια από τις πιο δυνατές και ανθρώπινες φωνές της Ευρώπης. Όμως, ακόμη και έτσι, στα εβδομήντα οκτώ του χρόνια, ο Γερμανός βαρύτονος μπορεί να περηφανεύεται πως έχει γράψει τους περισσότερους δίσκους. Ο Ντίτριχ Φίσερ-Ντισκάου (φωτ. στον "Φάουστ" του Μπουσόνι) τραγούδησε τα πάντα, από Μοντεβέρντι μέχρι Σούμπερτ, από Βάγκνερ μέχρι Μπρίτεν, από μουσική δωματίου μέχρι λυρική όπερα. Μα από όλα καλύτερα τραγούδησε τα τραγούδια του Σούμπερτ. "Τα λόγια ηχούν, οι ήχοι μιλούν", είναι ο τίτλος ενός από τα πολλά βιβλία του που έκλεισαν μέσα τους όλα τα μυστικά του. Ποτέ δεν ξεχώρισε τη μουσική από τα λόγια, πάντα τα θεωρούσε ένα αχώριστο ζευγάρι, σαν δυο σιαμαίους αδελφούς, που παίρνουν και δίνουν ο ένας στον άλλο.

Με το ξέσπασμα…

… του πολέμου, είχε ήδη αρχίσει τις σπουδές του στο αγαπημένο του Βερολίνο, όταν κλήθηκε να καταταγεί στον γερμανικό στρατό. Το 1945 συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Βρετανούς στην Ιταλία. Εκεί, τον έβαζαν να τραγουδάει, να παίζει πιάνο και να οργανώνει θεατρικές παραστάσεις για τους αιχμαλώτους πολέμου. Μετά την απελευθέρωσή του επανέλαβε τις μουσικές σπουδές του και το 1947 έδωσε το πρώτο του κοντσέρτο με το Γερμανικό Ρέκβιεμ του Μπραμς. Πριν από δέκα χρόνια, ο Ντίτριχ Φίσερ-Ντισκάου τραγούδησε για τελευταία φορά. Σήμερα πια αφιερώνει τη ζωή του στους μαθητές του. "Πολλοί από μας περάσαμε τη μισή μας ζωή κοντά του", λέει γι' αυτόν ο συγγραφέας και κριτικός Ίβαν Νάγκελ. "Χωρίς αυτόν, θα είχαμε μάθει πολύ λιγότερα, θα είχαμε γνωρίσει πολύ λιγότερα. Όχι, θα είχαμε ζήσει πολύ λιγότερο".

Το "λιντ"…

… το παραδοσιακό έντεχνο τραγούδι της κεντρικής Ευρώπης, ήταν εκείνο το είδος στο οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα ο Ντίτριχ Φίσερ-Ντισκάου. Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, τις τελευταίες ημέρες της Αποκριάς με ένα τέτοιο τραγούδι του Μπετόβεν που είναι ένα από τα αγαπημένα του Ντίτριχ Φίσερ-Ντισκάου (και δικό μας), το "Τραγούδι του πιοτού".

"Βάλε μου…

… ένα ποτήρι, καλέ μου νέε, Βάλε μου από ψηλά, Τραγούδα με εύθυμη γλώσσα, Κι άδειασε κι άλλο απ' το μπουκάλι! Όταν τα κεφάλια βράσουν απ' την κάψα, Και της ευθυμίας σβήσουν οι αστραπές… Αχ! Πάτε να ξεφορτωθείτε έναν γκρινιάρη, Να γλιτώσετε ένα μπουκάλι! Γεμάτη ευφραίνεται η καρδιά, Τη ζωή χαρίστε στο φως, Τρέξτε μακριά απ' τη σκοτούρα. Να, φεύγει, βάλτε άλλο ένα! Ακόμη κι όταν οι μέρες βαραίνουν, Με πιάνει το βράδυ ευθυμία, Στο κρασί σαν μου γνέφουν οι φίλοι! Αυτό το ποτήρι στο Ωραίο, Ακούστε τον ήχο απ' το τσούγκρισμα, Πώς ομορφαίνουν τα ποτήρια! Άλλο ένα, βάλτε άλλο ένα! Τούτο εδώ το χαρίζω, Στις αδελφές ψυχές που μένουν πιστές, Κι αυτή η γιορτή σύντομα θα ξαναγίνει! Ζήτω! Άλλο ένα μπουκάλι!".