ΛΙΟΥΙΣ ΛΑΦΑΜ

Πρόσωπα "Ο φονιάς είναι ο τραπεζίτης"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι ό,τι πλησιέστερο σε αριστοκράτη μπορεί να διαθέτουν οι ΗΠΑ. Είναι παράλληλα αριστερός και σφοδρός επικριτής της αμερικανικής κυβέρνησης.

Λιούις Λάφαμ. Πιστεύει πως η αμερικανική δημοκρατία μεταμορφώνεται σε πλουτοκρατία

Η οικογένεια του Λιούις Λάφαμ υπηρέτησε επί γενιές το αμερικανικό κράτος. Ο παππούς του είχε κηρύξει, ως δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο το 1945, την έναρξη των εργασιών για τη σύνταξη του Χάρτη του ΟΗΕ. Ο προ-προπάππος του είχε ηγηθεί το 1813, ως υπουργός Πολέμου των ΗΠΑ, μιας αποτυχημένης στρατιωτικής εισβολής στον Καναδά. Ο ίδιος θυμάται τον εαυτό του παιδί να προσφέρει έναν δίσκο με κεράσματα στον Σοβιετικό κομισάριο Εξωτερικών Υποθέσεων Βιατσεσλάβ Μολότοφ και να προσπαθεί να μη σκάσει στα γέλια με την κελεμπία του πρίγκιπα Φάιζαλ της Σαουδικής Αραβίας. Σπούδασε σε ιδιωτικό σχολείο της Νέας Αγγλίας, μετά στο Γέηλ και μετά στην Αγγλία, στο Κέμπριτζ. Το 1960 ήταν ανταποκριτής στον ΟΗΕ για την "Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν".

Εξήντα ενός χρόνων σήμερα και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Harper's", ο Λάφαμ εξέδωσε βιβλίο με τις αντιπολεμικές απόψεις του και τίτλο "Θέατρο Πολέμου". "Πιστεύω πως η απόσταση ανάμεσα στην πολιτική ολιγαρχία της Ουάσιγκτον και τη δημοκρατία αυξάνεται", λέει στη βρετανική "Γκάρντιαν". Στο βιβλίο του επισημαίνει μια σχέση ανάμεσα στην τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ - χωρίς βεβαίως να υπαινίσσεται σχέση αιτίου-αιτιατού. "Για ποιον άραγε λόγο διαθέτουμε το μεγαλύτερο απόθεμα όπλων στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν όχι για να σκοτώνουμε όσους ανθρώπους ανακηρύσσουμε εχθρούς μας; Και γιατί τότε οι εχθροί μας δεν θα πρέπει να σκοτώνουν εμάς;". Η αμερικανική δημοκρατία, υπογραμμίζει, μεταμορφώνεται "σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με πλουτοκρατία. Αυτό συμβαίνει σταθερά τα τελευταία 30 χρόνια, από τον Νίξον και μετά". Η πρόκριση του ατομικού εις βάρος του συλλογικού, που ξεκίνησε επί Ρήγκαν, σήμανε την υποβάθμιση και τον εκχυδαϊσμό της αμερικανικής πολιτικής κουλτούρας, προσθέτει - "Από τη στιγμή που μπορείς να αγοράσεις ένα 4Χ4 και μεζονέτα στη Φλόριντα, τι σε νοιάζει ποιος κυβερνάει τη χώρα;". Και η αλλαγή αυτή στην εσωτερική πολιτική αντικατοπτρίζεται στον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. "Προσπαθούν να κατευθύνουν τον κόσμο σαν να ήταν μια πολυεθνική εταιρεία και το πράγμα δεν δουλεύει έτσι", τονίζει ο Λάφαμ. "Δεν μπορείς να δίνεις απλώς διαταγές σε λαούς και να περιμένεις να τις ακολουθήσουν. Ο στόχος της ιμπεριαλιστικής οικονομίας είναι να κάνει τον υπόλοιπο κόσμο δουλοπάροικους. Ο φονιάς που βγαίνει από το αεροπλάνο στην Αργεντινή ή τη Μαλαισία είναι ο τραπεζίτης. Η μοναδική γραμμή για την οποία ενδιαφέρονται είναι η γραμμή του αθροίσματος".