ΡΑΝΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ «Είμαι πολύ ερασιτέχνις και αυτοδίδακτη»

Ηθοποιός διακεκριμένη, βραβευμένη, με σπουδαίες ερμηνείες στο ενεργητικό της, η Ράνια Οικονομίδου «ντεμπουτάρει» στη σκηνοθεσία με ομάδα μαθητών της

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. Κ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ

«Θέλω να ασχοληθώ μόνο με έργα που έχουν κάτι ουσιαστικό να μου πούνε», λέει η Ράνια Οικονομίδου, που τώρα στρέφεται και στη σκηνοθεσία

«Πολύ καλή μαθήτρια και με πολλές ικανότητες. Αγαπά να εργάζεται χωρίς να φαίνεται. Δεν επιδεικνύεται καθόλου». Αυτά έγραφε - τον είδα με τα μάτια μου - ο έλεγχος της μαθήτριας της Α' Δημοτικού Ουρανίας Οικονομίδου. Έχουν περάσει πενήντα τρία χρόνια. Ε, ο χαρακτήρας της Ουρανίας που την ξέρουμε πια ως Ράνια Οικονομίδου καθόλου δεν έχει αλλάξει: αγαπά να εργάζεται χωρίς να φαίνεται. Και δεν επιδεικνύεται καθόλου.

Πάντα «μαζεμένη», πάντα δειλή, αλλά με πολύ ισχυρές, ως φαίνεται, εσωτερικές δυνάμεις, η μικρούλα ενζενί του Εθνικού εξελίχθηκε σε ντάμα και η ντάμα σε ρολίστα ικανότατη. Και τόλμησε να καταπιαστεί με ρόλους, όπως της Γιάννας στο περσινό έργο των Παπαθανασίου - Ρέππα «Ό Έβρος απέναντι», και να μας καταπλήξει. Πάντα «χωρίς να φαίνεται». «Χωρίς να φαίνεται» δουλεύει εδώ και επτά σχεδόν μήνες, με τέσσερις μαθητές της από τη δραματική σχολή των «Μορφών», από τους οποίους οι τρεις, αυτοί που ακόμα δεν έχουν πάρει το «βάπτισμα» του σανιδιού, έχουν συμπήξει την ομάδα «Theatertal», την άγρια κωμωδία του Νίκι Σίλβερ «Χοντροί άντρες με φούστες».

«Δεν είχα ποτέ ακριβώς τη διάθεση να σκηνοθετήσω», μου λέει στο πατάρι της «Παλιάς Βουλής» που καθόμαστε. «Απλώς, κατά καιρούς, υπήρχαν κάποια έργα που μου αρέσανε πιο ολοκληρωμένα και θα 'θελα να ασχοληθώ επίσης πιο ολοκληρωμένα μ' αυτά. Και τώρα αυτό το "η σκηνοθέτις" που ακούω, πολύ βαρύγδουπο μου φαίνεται, πολύ ξένο. Είμαι αυτοδίδακτη» - γελάει - «και πολύ ερασιτέχνις».

Και πώς σας πλησίασαν τα παιδιά και σας το πρότειναν;

«Μάλλον γιατί αισθανόταν οικεία μαζί μου, υποψιάζομαι. Δούλευαν πολύ όμορφα μαζί μου στη σχολή και μου δείξανε εμπιστοσύνη. Σου λέει "θα τα καταφέρει"»… Γελάει.

Την τρόμαξε και το έργο όμως στο οποίο τα παιδιά κατέληξαν.

«Απευχόμουν να το διαλέξουν… Διαβάσαμε και άλλα, αλλά, τελικά, αυτό διαλέξανε! Και είχαν δίκιο. Δεν είναι ένα έργο "προφανές". Και σιγά - σιγά το αγάπησα πάρα πολύ. Είπα "αυτό είναι και πρέπει να το αντιμετωπίσεις". Έχει μια παράξενη μορφή που δεν είναι εντοπίσιμη. Είναι "ανοιχτό" σε πολλές αναγνώσεις. Μια μείξη από πολλά είδη θεατρικά. Έχει σκηνές καθαρά μπουλβαρίστικες, είναι σουρεαλιστικό, έχει πολλές αναφορές στο παράλογο, για να μη σου πω και στην τραγωδία ακόμα και αν το βρει κανείς ακραίο…».

Και η παράσταση;

«Δεν τονίσαμε τίποτα. Αφεθήκαμε σ' αυτό που θέλει ο ίδιος ο Νίκι Σίλβερ. Ο οποίος παραδέχεται το αναμφισβήτητο χιούμορ του έργου αλλά έχει και παράπονο από τις παραστάσεις του έργου που έχει δει ότι δεν εμβαθύνουν λιγάκι στην πίκρα και στην απελπισία που σίγουρα κρύβεται από κάτω.

Δουλέψαμε πολύ προσπαθώντας να βρούμε τον ρεαλισμό κάτω απ' τον σουρεαλισμό. Ο ηθοποιός θέλει κάπου να "πατήσει". Και επειδή ηθοποιός είμαι κι εγώ, δουλέψαμε πολύ την πλευρά αυτή. Αλλάξαμε στις πρόβες όλες τις σκηνές του έργου, τις βάλαμε σε μια σειρά δική μας, φέραμε το μέσα έξω και δουλέψαμε πολλούς μήνες με το δικό μας το "σενάριο". Μετά ξαναφέραμε το "φουστάνι" στο έξω του και αποφασίσαμε να κρατήσουμε τη μορφή που ο ίδιος ο συγγραφέας έχει επιλέξει. Αλλά μέσα στο κεφάλι μας έχουμε πια μια πολύ ξεκάθαρη ιστορία».

Πάντα στο «λάθε βιώσας», δειλή και μαζεμένη, μεγαλώνοντας ανακαλύπτετε μέσα σας δυνάμεις που δεν φανταζόσασταν; Ή τις ξέρατε;

«Ναι. Ανακαλύπτω μέσα μου δύναμη που ποτέ δεν πίστευα ότι την είχα. Όχι μόνο στο θέατρο. Αλλά και στη ζωή μου».

«Η συνένωση δυνάμεων επιβάλλεται»

Μου λέει για τις συζητήσεις που κάνουν με τον Δημήτρη Καταλειφό μαζί με τον οποίο ήταν στις «Μορφές» και για τα σχέδιά τους για το μέλλον που, λόγω υποχρεώσεων μια του ενός, μια της άλλης, τα αφήνουν να ωριμάσουν… Για κάποιο ίσως δικό τους χώρο… Όταν η κουβέντα φτάνει στο θέμα «συνένωση δυνάμεων» ανάβει.

«Ξέρεις πόσο το θέλω; Γίνεται ο καθένας μας να έχει και ένα χώρο; Το συζητάω με ένα σωρό κόσμο… Από πέρσι τον Μάιο. Ξέρεις όμως και πόσο δύσκολο είναι; Πιστεύω πάντως ότι μπορεί να γίνει, επιβάλλεται: συνένωση ανθρώπων που έχουν δικό τους χώρο και συνένωση χώρων. Συμφέρει και οικονομικά. Έτσι, αλλιώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τους χορηγούς ή τις επιχορηγήσεις. Και έτσι μόνο μπορούν να ανεβαστούν έργα πολυπρόσωπα. Είναι πράγμα αυτό να δημιουργούμε μονολόγους ή να προσπαθούμε συνέχεια να βρούμε έργα με δύο ή τρία το πολύ πρόσωπα; Κι αν το έργο έχει πέντε πρόσωπα να λέμε "είναι πολλά"; Έτσι βγάζεις έξω ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου δραματολόγιου. Άσε που καταντάει βαρετό… Βαρετότατο!».

INFO

Πρεμιέρα στον «Τεχνοχώρο» (Μαυρομιχάλη 161 & Ξιφίου, τηλ. 210.6420.522) την Πέμπτη. Σε μετάφραση Χριστίνας Μπάμπου - Παγκουρέλη, σκηνικά, κοστούμια Εύας Μανιδάκη. Παίζουν: Μαρία Αθηναίου, Λουκία Κατωπόδη, Χρήστος Νάστος, Γιάννης Ξηντάρας.