Εφημερίδα "Τα Νέα"
Φαινόμενα
Παιχνίδι ταξικής πάλης
Οι πλούσιοι και οι φτωχοί μπορούν να είναι παίκτες σε τηλεπαιχνίδι, να ψηφίζουν και να αλλάζουν ρόλους σε μια αποθέωση του τηλε-μαρξισμού
Παίζω - πλάθω - κουλουράκια στο νέο ριάλιτι που υπόσχεται απολαύσεις μιας φαντασμαγορικής σύγκρουσης πλούσιων και φτωχών
Τα κάναμε όλα θέαμα στην εποχή μας, γιατί όχι και την «πάλη των τάξεων»; Αυτό υπόσχεται το «The wall», το τηλεπαιχνίδι της φαντεζί σύγκρουσης δύο «κόσμων», των πλούσιων και των φτωχών. Πώς λέμε από τη μια οι φαβέλες, οι τενεκεδουπόλεις της Βραζιλίας και από την άλλη οι ζάπλουτοι, που έχουν κλειστεί σε βίλες-φρούρια, για να απολαύσουν τα «κόπια» τους ανενόχλητοι; Να, μια τέτοια ατμόσφαιρα αναπαράγει το τηλεπαιχνίδι, που κάνει τηλεόραση τον…μαρξισμό.
Και ποιος καλύτερος να το παρουσιάζει από τον ξερόλα-Μικρούτσικο, που έχει εντρυφήσει άλλωστε στα νιάτα του στου είδους τις θεωρίες. Να, που ήρθε η ώρα να τις αξιοποιήσει επαγγελματικώς. Η τηλεόραση άλλωστε είναι η υπερ-ιδεολογία της εποχής. Ανέλαβε, λοιπόν ο Αντρέας-των-ξεκατινιασμάτων, να παρουσιάσει προχθές τους παίκτες που θα χωριστούν σε πατρικίους και πληβείους. Οι πρώτοι θα ζουν μέσα στη χλιδή και οι δεύτεροι στη φύση, χωρίς ανέσεις, ούτε στρώμα να γείρουν το βασανισμένο τους κορμί.
Πρώτα αγρίεψε ο καπιταλισμός. Μεγάλωσαν οι αντιθέσεις. Λίγοι οι πλούσιοι, πολλοί οι πεινασμένοι. Εμφανίστηκαν σπίτια-φρούρια. Υψώθηκαν τείχη αληθινά να χωρίσουν τους δυο κόσμους. Υπολογίζεται πως τουλάχιστον 3 με 4 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν αυτή τη στιγμή σε περιτοιχισμένες κοινότητες, αναφέρει ο Τζέρεμι Ρίφκιν («Το τέλος της εργασίας», Εκδόσεις Λιβάνη).
Μετά ήρθε η τηλεόραση. Εκεί οι αντιθέσεις της ζωής και οι ανισότητες του πλούτου γίνονται ωραία τηλεπαιχνίδια. Αποστειρώνονται. Παίζεις πότε τον φτωχό και πότε τον πλούσιο. Οι παίκτες πηγαινοέρχονται από τον ένα κόσμο στον άλλον, με ψηφοφορίες. Ο τείχος (The wall) είναι ένα εφέ. Για να 'χει μεγαλύτερο χάζι το ριάλιτι. Αρκεί να είναι κανείς αρεστός στους συμπαίκτες του και δεν θα τον περάσει ποτέ. Το «The wall» είναι μία ακόμη πρόταση για κατανάλωση. Αυτή τη φορά θα καταναλώσουμε… ταξικές διαφορές.
Παίρνουν μέρος άνθρωποι που πλήττουν, που αναζητούν ευκαιρίες, που θέλουν να αποδείξουν ότι είναι σπουδαίοι, είναι δεν είναι. Σαν εκείνη τη νεαρή Γωγώ, με τη φωνή Ντόναλντ Ντακ, που έβγαινε σε μικροκάναλα, τροφαντή και φλύαρη, τώρα έχασε τα κιλάκια της και σκέφτηκε να πάρει μέρος στο «The wall» αναζητώντας νέα επαγγελματική ευκαιρία. Και φυσικά ένας μπάρμαν και μία μπαργούμαν, από τα επαγγέλματα που έχουν πέραση στα ριάλιτι, μία ψυχολόγος, ένας Μυκονιάτης πρώην λοκατζής, ένας κύριος με πούρο και γυαλιά τύπου Ωνάση, που μάλλον σκέφτηκε πως του φέρνει και λίγο.
Μια κυρία με γουναρικά και κοσμήματα, συνταξιούχος αεροσυνοδός ετών 52, ψηφίστηκε να βγει στην ύπαιθρο, έκπτωτη κιόλας από την πρώτη ημέρα. Άστεγη. Και ο κύριος ετών εξήντα και βάλε - α, δεν έχουν τύχη οι μεσήλικοι σε αυτά τα παιχνίδια - και αυτός ψηφίστηκε να κοιμάται στα άχυρα. Η πιτσιρικαρία, πολλά υποσχόμενη, έμεινε στη βίλα με τις ανέσεις. Ενθουσιασμένοι όλοι, που θα παίξουν τις διαφορές-του-πλούτου.
Σε μια συζήτηση για τον τρόπο που η διαφήμιση αναλώνει τα πολιτιστικά επιτεύγματα ρώτησαν τον Κοντάρ πού βρίσκεται σήμερα ο Αϊζενστάιν. «Στα καλσόν DIM» ήταν η απάντησή του - εννοώντας το διαφημιστικό σποτ. Αν αναρωτηθούμε πού βρίσκεται σήμερα ο μαρξισμός, μπορούμε να απαντήσουμε στο «The wall». Εκεί συμβαίνει η πάλη των τάξεων. Με ψηφοφορίες. Μια κυρία μου τη σπάει με τα γουναρικά; Έξω στα άχυρα. Ποιος μπορεί με μια ψήφο να αλλάξει ρόλους; Στην αληθινή πάλη των τάξεων δεν συμβαίνουν αυτά. Ευτυχώς υπάρχει η τηλεόραση να επουλώσει τον καημό. Έναν ακόμη.
