Φαινόμενα

Γιουσουρούμ ονείρων

Ποιο όνειρο δημοσιότητας αξίζει άραγε τόσα κοριτσίστικα όνειρα-φλαμπέ που γίνονται θέαμα στο όνομα μιας ποπ καριέρας;

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Σαν Κυριακάτικη εμποροπανήγυρις κοριτσίστικων ονείρων είναι αυτή η εκπομπή που υπόσχεται τραγούδια, αλλά μέχρι στιγμής διαπομπεύει πιτσιρίκες

Όλα αυτά τα κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, μερικά χαριτωμένα, άλλα κάπως πιο βαριά, ορισμένα δείχνουν σοβαρά, άλλα τρελούτσικα, όλα όμως ψωνισμένα, με τη διασημότητα, με τη σκηνή, με το όνειρο της "επωνυμίας", μα δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν, άλλη ελπίδα να κυνηγήσουν από το να στήνονται μπροστά σε τρεις κριτές, που σιγομουρμουρίζουν σαν δικαστές μεταξύ τους και μετά βγάζουν την ετυμηγορία "περάστε και αύριο να σας ξαναδούμε" - γέλια, χαρές - ή "ευχαριστούμε πολύ", έτσι σκέτα - κλάματα, δυστυχία.

Παρακολουθούμε από Κυριακή σε Κυριακή να εξελίσσεται αυτό το δράμα, που αποκαλείται "Popstars" και δεν μοιάζει για τίποτε άλλο παρά για ένα ανθρώπινο γιουσουρούμ, όλα ανακατωμένα και πρόχειρα, φωνές, κινήσεις, ταλέντα και ατάλαντες. Αυτή είναι η ευκαιρία; Όλοι ίσοι μπροστά στον φακό, όσοι αντέχουν και όσοι δεν αντέχουν; Μάλλον αυτό είναι που προσφέρει θέαμα.

Το θέαμα της ταπείνωσης των κοριτσίστικων νιάτων μπροστά στην κάμερα.

Γιατί τα κορίτσια που στριμώχνονται με την ελπίδα μπροστά στην "κριτική επιτροπή" - πάντα υπάρχει μια κριτική επιτροπή - δεν έχουν την κάμερα να τις παρακολουθεί μόνο τη στιγμή που εκθέτουν τον καημό τους αγωνιζόμενες να αρθρώσουν τις νότες, αλλά και όταν γυρίζουν την πλάτη να κρύψουν την απογοήτευσή τους από την αποτυχία. Τότε είναι εκεί ο φακός να σχολιάσει ειρωνικά την αποτυχία, τις φρούδες ελπίδες των ατάλαντων και διόλου νόστιμων κορασίδων, που έχουν μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό τους από ό,τι πραγματικά του αξίζει; Και γιατί να μην έχουν, όμως;

Είναι, άραγε, αυτή η σκληρή διαδικασία, αυτό το βασανιστήριο νεανικών ψυχών - αλήθεια, πόσο βαθιά τις έχει ποτίσει αυτό το φρουφρουδο-όνειρο της διασημότητας; - ένα μάθημα ζωής;

Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια διαδικασία αιμοβόρικη, που απλώς βασίζεται στον αυθορμητισμό και τη μειωμένη αίσθηση του γελοίου που έχουν οι πιτσιρίκες. Όσο για εκείνες που δεν είναι και τόσο μικρούλες σε ηλικία και όμως ελπίζουν, α, ο φακός είναι εκεί να αναδείξει το ψώνιο τους.

Και αν ο θεατής από μόνος του δεν σταθεί με αρκετά ειρωνικό βλέμμα απέναντί τους, θα τον βοηθήσει η φωνή του σχολιαστή, που δεν χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς, αλλά έχει τον κατάλληλο τόνο για να τους εννοήσει κανείς: "η τάδε δεν είναι η μόνη που έμεινε αξέχαστη στην κριτική επιτροπή" και ο φακός δείχνει την "τάδε" που κάνει διάφορες ασυνάρτητες κινήσεις, ενώ νομίζει πως τραγουδάει.

Μια γενιά ακομπλεξάριστη που τα δοκιμάζει για γούστο όλα; Αν δεν ήταν εκείνα τα δάκρυα απόγνωσης των κοριτσιών που απορρίπτονται από την κριτική επιτροπή, αν δεν ήταν εκείνες οι εκφράσεις έχασα-τον-κόσμο ή οι ελπίδες που εκφράζονται με υπερβολή, όπως αν - με - επιλέξουν - να - γίνω - κάτι - θα - είμαι - η - πιο - ευτυχισμένη - του - κόσμου, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για πλάκα, για μια διαδικασία κεφιού.

Παρακολουθούμε, όμως, ψυχές να ξεφλουδίζονται για μια θέση στο "γκρουπ" και από κοντά γονείς, να σπρώχνουν και αυτοί τα βλαστάρια τους να βγουν μπροστά, μαμάδες που είναι φανερό πως τ' όνειρο το 'χουν δικό τους και ελπίζουν πως το παιδί-συνέχειά τους θα το κάνει πραγματικότητα. Τι βάρος κι αυτό για τις μικρές κυρίες, που θέλουν ό,τι θέλει και η μαμά, που την έχουν κοντά τους να τις εμψυχώνει, στην πραγματικότητα, εμψυχώνοντας τη χαμένη νιότη, που νομίζει - η μαμά - πως την ξαναζεί με την κόρη. Και απέναντι σε όλα αυτά οι τρεις "κριτές", οι υπεράνω όλων, η απόλυτη εξουσία, που έχει ύφος εδώ-κάνουμε-σοβαρή-δουλειά, στο χέρι τους οι ελπίδες, στο χέρι τους και οι ζωές.

Όλα θέαμα στην εποχή μας, γιατί όχι, ακόμη και τα όνειρα που σβήνουν αφού τα φλογίσει για λίγο η κάμερα, νεανικά όνειρα φλαμπέ. Τι ωραίο θέαμα! Ένα ακόμη.