ΔΙΚΤΥΟ

Η κρίσιμη στιγμή…

Γ.Δ.Κ.Σ.

Οι θρήνοι τελείωσαν. Πρέπει να τελειώσουν. Ο Μίμης Κουγιουμτζής, μετά τον Δημήτρη Χατζημάρκο, μετά τον Κάρολο Κουν, ανήκει πια κι αυτός στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Το πένθος δεν ταιριάζει στο "Θέατρο Τέχνης". Άλλωστε, η κρίσιμη στιγμή έφτασε. Η κρίση επικρέμαται εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν βρίσκεται ante portas. Έχει περάσει τις πύλες πια. Το "Θέατρο Τέχνης" κλυδωνίζεται. Το κοινό του αραιώνει και το οικονομικό του "άνοιγμα", με το χρέος των 100 εκατομμυρίων (σε δραχμές) προς το ΙΚΑ, παραμένει σταθερό. Οι άνθρωποί του έχουν αρχίσει να μην πληρώνονται. Στελέχη του αποχώρησαν. Οι αποφάσεις καθυστερούν, αμηχανίες στο δραματολόγιο, εσωτερικές δυσαρέσκειες, αντιρρήσεις, τα φίδια γύρω, έτοιμα πάντα, ρίχνουν το δηλητήριό τους… Ο Γιώργος Λαζάνης, πιστός στη γραμμή που χάραξε ο Κάρολος Κουν, έχει κουραστεί και έχει προβλήματα με την υγεία του. Οι ελπίδες που είχε δημιουργήσει πέρυσι η επάνοδος στο Υπόγειο της Μάγιας Λυμπεροπούλου και του Βασίλη Παπαβασιλείου γρήγορα "εξατμίστηκαν". Και, ξαφνικά, η χαριστική βολή: ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο ένας από τους δύο στυλοβάτες του Θεάτρου, χάνεται. Το "Θέατρο Τέχνης" εν κινδύνω. Τι μέλλει γενέσθαι;

… και η "επιτροπή σωτηρίας"

Τώρα που τα πράγματα έφτασαν εκεί που έφτασαν, όσοι "χρωστάμε" στο "Θέατρο Τέχνης", όσοι πονάμε το "Θέατρο Τέχνης" και δεν επιχαίρουμε, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε ντόμπρα, σταράτα, χωρίς περιφράσεις, ίσως και σκληρά. Τι γίνεται σε ώρες κινδύνου; Μια επιτροπή "εθνικής σωτηρίας". Πιστεύω ότι δέκα - είκοσι άνθρωποι, παλαιότεροι, ενεργοί και νεώτεροι που έχουν "εμπλακεί" στις τύχες του Θεάτρου, πρέπει να μαζευτούν και να κουβεντιάσουν με ανοιχτά χαρτιά. Ο Γιώργος Λαζάνης είναι πάντα εκεί και νομίζω αποφασισμένος να κάνει το καλύτερο για το Θέατρο, για το οποίο έχει ματώσει. Υπάρχει το Διοικητικό Συμβούλιο, υπάρχει η Ρένη Πιττακή, υπάρχει η Κάτια Γέρου, υπάρχουν συγγραφείς, μεταφραστές, σκηνογράφοι, συνθέτες που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με το "Θέατρο Τέχνης", υπάρχουν "στα πέριξ" η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Γιώργος Αρμένης και άλλοι που αυτήν τη στιγμή ξεχνώ και που θα τους σκεφτούν μόνοι τους, υπάρχουν νεώτεροι σκηνοθέτες που έδωσαν ήδη τα πρώτα καλά δείγματα εκεί, θα μπορούσαν να κληθούν συμβουλευτικά μερικά ιστορικά στελέχη όπως ο Μάριος Πλωρίτης ή ο Λυκούργος Καλλέργης, άνθρωποι που έχουν δεθεί με το Θέατρο, όπως ο Δημήτρης Μαρωνίτης… Ας αφήσουν όλοι τα Εγώ τους στο σπίτι και ας μαζευτούν. Γρήγορα, όμως! Γιατί σε λίγο θα είναι αργά.