Το πνεύμα του τόνου

Τρεις άξιοι!

ΕΥΑ ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΟΥ

Χάσαμε τρεις άξιους σε μία εβδομάδα. Είναι πολύ, είναι άδικο και αγριευτικό συνάμα. Τρεις αγαπημένους συναδέλφους. Τίτος Βανδής, Δημήτρης Ποταμίτης και τελευταίος ο Μίμης Κουγιουμτζής, που άνοιξε αναπάντεχα βίαια τη Μεγάλη Πύλη και πέταξε στο άπειρο του επέκεινα με τις πρώτες ώρες της άνοιξης, ξημερώματα Σαββάτου 1η Μαρτίου. Γλυκός, τρυφερός, ευγενής, κι ας έδινε την εντύπωση του βίαιου, ο πρώτος, πολυτάλαντος, οραματιστής, ανθεκτικός στα "άκομψα" χτυπήματα ο δεύτερος, ταλαντούχος δημιουργός, παθιασμένος δουλευτής, ταγμένος συνεχιστής του οράματος του δασκάλου Κουν ο τρίτος. Τρεις οδοιπόροι της θεατρικής ουτοπίας! Τι άλλο είναι οι ηθοποιοί παρά πλανήτες, ες αεί ταξιδευτές σε αλλοτινές μαγευτικές εποχές, σε ιστορίες συναρπαστικές, αλιείς εμπειριών, ανιχνευτές εμβριθείς σωμάτων και ψυχών ξένων πλασμάτων που κείτονται νεκρά, ξαπλωμένα στις κρύες σελίδες των βιβλίων και εκλιπαρούν "μια ζεστή καρδιά να μπουν να ζεσταθούν λιγάκι", μια πνοή να τ' αναστήσει, να υπάρξουν, να εκφραστούν, να ζήσουν. Χιλιάδες πρόσωπα θεατρικά ζητούν… ηθοποιούς να τ' αγαπήσουν, να τα νιώσουν, να τα ενσαρκώσουν.

Κι εκείνοι δανείζουν αφειδώλευτα τους εαυτούς τους, προσφέρουν σώμα, αίμα και ανάσα σ' αυτή την άλλη ύπαρξη. Γι' αυτό και όταν "φεύγουν" οι ηθοποιοί, έχω πάντα την αίσθηση ότι μια άυλη πολυπληθής συνοδεία, ένας αόρατος θίασος πιστών, οι ρόλοι, "τα παιδιά τους" τους ακολουθεί σηκώνοντάς τους απαλά στα χέρια, ψάλλοντας ύμνους δοξαστικούς στον δημιουργό τους, καθώς χάνονται μέσα στα σκοτεινά βασίλεια του θανάτου. Εμάς όμως μας λείπουν! Μας λείπουν πολύ!