Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Κριτική τηλεόρασης

( φρίκη σε "αποκλειστικότητα" :: 25-02-2003) 

Φαινόμενα

Φρίκη σε "αποκλειστικότητα"

Χιλιοδιαφημιζόταν το βίντεο με την τραγική μάνα που φώναζε τα χαμένα παιδιά της στον βούρκο του Αλιάκμονα, σαν πολύτιμο προϊόν τηλεοπτικής κατανάλωσης

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Το γεγονός τραγικό, αλλά η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και ιδίως του μητρικού σπαραγμού ακόμη πιο τραγική

"Αποκλειστικό", έτσι διαφημιζόταν το βίντεο με τις φωνές των ανθρώπων την ώρα που έπεφτε το πούλμαν στον Αλιάκμονα και επιπλέον το βίντεο με την απελπισμένη μάνα που ψάχνει τα παιδιά της. "Δείτε" κόσμε την αυθεντική φρίκη, την γνήσια ανθρώπινη απόγνωση και πάνω απ' όλα απολαύστε την άθλια πραγματικότητα μιας ενημέρωσης που επιδίδεται με αμείωτο πάθος στις θανατολαγνικές πιρουέτες της φτάνοντας ως τον κανιβαλισμό του μητρικού πόνου ανενδοίαστη.

Διαφήμιζε το Alter το βίντεο που είχε εξασφαλίσει με την τραγική μάνα, όρθια μέσα στον βούρκο να κραυγάζει, το έδειξαν και στο Mega και την επόμενη ημέρα το διαφήμιζαν ότι θα το προβάλει και ο "Αυτόπτης μάρτυρας" με φράσεις όπως "θα δείτε το βίντεο με τη μητέρα που ψάχνει τα παιδιά της". Το είδαμε παντού, ήταν το οπτικό υλικό της τραγωδίας, ήταν το "ζεστό αίμα" που λατρεύει ο τηλεοπτικός φακός.

Α! Πόσο γλυκά καταναλώνεται ο σπαραγμός, όταν είναι πραγματικός, εκεί μπροστά στις κάμερες. Ποια ερμηνεία μεγάλης τραγωδού μπορεί να προσφέρει τη μοναδική συγκίνηση του αληθινού μητρικού πόνου, που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, το οποίο ήδη γνωρίζει αυτό που η ίδια αγνοεί: τα παιδιά της δεν υπάρχουν. Καμιά, καμιά παράσταση του πιο εμπνευσμένου σκηνοθέτη δεν φτάνει να αγγίξει τις χορδές ευαισθησίας του θεατή, όσο ένα πραγματικό θανατολαγνικό σόου δελτίου ειδήσεων.

Μέσα στον κόσμο που θρυμματίζεται αδιάκοπα με τον αγχωτικό σκοπό των δελτίων ειδήσεων, αυτή η αληθινή συγκίνηση είναι το μοναδικό πιστοποιητικό συνοχής. Να, όλοι συγκινούμαστε, όλοι αγωνιούμε, άλλοι από τον καναπέ, άλλοι από την πολυθρόνα, όλοι έχουμε το ίδιο συναίσθημα και επικοινωνούμε με τους πονεμένους από τα ύψη της άνεσής μας. Γιατί η συγκίνηση είναι ιδίωμα της καρδιάς. Δεν χρειάζεται τη λογική και τη σκέψη, τη μεσολάβηση λέξεων.

Αυθεντικός και φρέσκος ο πόνος, καταναλώνεται σαν κουλουράκι καλοψημένο από τους φούρνους της τηλεοπτικής κόλασης. Στο κάτω κάτω συνέβη το γεγονός. Η κάμερα ήταν απλώς παρούσα. Εσείς ακούστε το προϊόν της τεχνολογίας. Χάρη σ' αυτή την θαυμαστή τεχνολογία θα έχετε στα αυτιά σας τα βογκητά των μελλοθανάτων. Η φρίκη σε απευθείας μετάδοση.

Είδαμε και ξανάδαμε την τραγική μάνα μέσα στο σκοτάδι να ωρύεται. Έκανε ζουμ ο φακός στο πρόσωπο, που δεν καλοφαινόταν στο σκοτάδι. Δεν υπήρχαν και προβολείς να φωτίσουν την απόγνωση. Τι κρίμα! Στο σινεμά θα είχαμε καλύτερο πλάνο.

Έτσι αίφνης η αληθινή τραγωδία υπολείπεται σε εικόνα του σκηνοθετημένου θεάματος. Αλλά έχει πάντα το πλεονέκτημα ότι είναι αληθινή. Μετά συμπληρώνεται και με επιπλέον δραματικά στοιχεία. Στα νοσοκομεία οι εικόνες των συγγενών που κλαίνε ή που χαμογελούν. Η καθιερωμένη ερώτηση υψηλής δημοσιογραφικής "ευαισθησίας" προς μια μάνα, που ευτυχώς βρήκε τον γιο της γερό: "Πώς νιώσατε όταν σας τηλεφώνησαν;" (Antenna). "Εσείς πώς θα νιώθατε;", είναι η εύλογη απορία της μάνας. Τι θα πει πώς ένιωσε. Πώς να μεταφέρει το συναίσθημα του τρόμου;

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι και ο νεαρός τραυματίας με τα ξεραμένα αίματα στο πρόσωπο διηγείται στα μικρόφωνα τις στιγμές που έζησε. Στα τηλεπαράθυρα πρωινών ενημερωτικών εκπομπών και ο τραγικός πατέρας που παρακολουθεί τις έρευνες για το τρίχρονο αγοράκι του, μέρος κι αυτός του θεάματος, απελπισμένος και μαζί απορημένος. Μα πώς έχω όλες τις κάμερες γύρω μου, αλλά το παιδί δεν το βρίσκουν; Άρα δεν ψάχνουν αρκετά. Είναι πρωταγωνιστής του θεάματος που του έχει κιόλας δημιουργήσει περισσότερες προσδοκίες από τις δυνατότητες που υπάρχουν για βοήθεια.

Η μεγαλύτερη ουτοπία των μιντιακών τελετουργικών μας είναι ότι επιχειρούμε να αποκαταστήσουμε τον κοινωνικό δεσμό μέσα από το πλέον εφήμερο των συναισθημάτων, το έλεος για τους πάσχοντες. Τους τυλίγουμε στη συμπόνια μας και τους κρατάμε σε απόσταση. Θα 'ρθει στο κάτω κάτω η επόμενη τραγωδία.