Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Γαστρονομία

( ...στο "αrmadillo" :: , 21-02-2003) 

Φάγαμε

…στο "Αrmadillo"

Εδώ η σχάρα είναι ο… βασιλιάς

ΝΤΑΙΑΝΑ ΚΟΧΥΛΑ

Ήταν τελικά μια καλή επιλογή να πάμε στο "Armadillo" με μια φίλη μας αρχιτεκτόνισσα. Το όμορφο, μικρό αυτό εστιατόριο στην καρδιά της Κηφισιάς έχει πολύ ολοκληρωμένο ντιζάιν. Η σάλα είναι σε ανθρώπινο μέγεθος, ζεστή αλλά μοντέρνα. Όλα τα διακοσμητικά στοιχεία έχουν σχέση - καθόλου όμως κιτς - με το ζωάκι με το σκληρό κέλυφος, προς τιμήν του οποίου ονόμασαν το εστιατόριο. Η υφή, για παράδειγμα, παίζει ρόλο παντού. Τα μαχαιροπίρουνα έχουν σκαλιστές γραμμές, τα δερμάτινα σουπλά θυμίζουν το σκληρό δέρμα του armadillo, όπως επίσης τα σκαλισμένα δερμάτινα φύλλα που διακοσμούν τους τοίχους. Οι τόνοι στα χρώματα είναι όλοι καφέ-μπεζ και ο φωτισμός πολύ καλός. Όλος ο χώρος λάμπει ελκυστικά με ένα χαμηλό, χρυσαφένιο, ζεστό, ρομαντικό φως.

Μια Ασιάτισσα σερβιτόρα μάς έφερε τα απαραίτητα - νερό, μενού, λίστα κρασιών κ.λπ. Τα κρασιά είναι ανεξήγητα ακριβά, 58 ευρώ για ορισμένες γνωστές ελληνικές ετικέτες, όπως του Χατζημιχάλη και του Κατσαρού, και η μισή τιμή για άλλα εξίσου καλά κόκκινα. Ήπιαμε ένα από τα πιο οικονομικά, τον επιτραπέζιο ερυθρό του Σκούρα, 17 ευρώ.

Στο "Armadillo" η σχάρα είναι ο… βασιλιάς. Οι υπόλοιπες επιλογές επίσης ακολουθούν τη φιλοσοφία της προσιτής κουζίνας. Στα πρώτα πιάτα μπορεί κανείς να κάνει έναν μίνι γύρο στον κόσμο, ξεκινώντας με τα διεθνή μανιτάρια σχάρας ή τα κινέζικα ανοιξιάτικα ρολά ή won tons, ταξιδεύοντας στην Αμερική με τη γεύση των τηγανητών ροδελών κρεμμυδιού, για να φθάσει στο Μεξικό (εκεί καταλήξαμε εμείς) με ένα νόστιμο και πρωτότυπο πιάτο από quesadillas. Είναι κάτι σαν μεξικάνικες πίτες-κρέπες, που εδώ τις γεμίζουν με μαλακό τυρί και το ευχάριστα πικρό λαχανικό radicchio. Παρ' όλο που δεν είναι καθόλου παραδοσιακό, τα διάφορα συστατικά ταίριαζαν καλά μεταξύ τους. Σερβίρεται με τη μεσογειακή σάλτσα tapenade.

Πολλές είναι οι σαλάτες, και ορισμένες μάλιστα φαίνονταν αρκετά πλούσιες, ώστε να τρώγονται και ως κύρια πιάτα. Διαλέξαμε την Cajun, με αχλάδι, μήλο και αβοκάντο. Καλή αλλά γλύκιζε πάρα πολύ, ίσως παραπάνω απ' ό,τι αντέχει κανείς. Η σάλτσα της γίνεται με μία μεγάλη δόση από μέλι.

Στα κύρια πιάτα, όπως είπαμε, η σχάρα είναι ο… βασιλιάς, και πολλές από τις επιλογές αλλάζουν μόνο την πρώτη ύλη, όπως τεριάκι μοσχάρι, τεριγιάκι ψαρονέφρι, τεριγιάκι κοτόπουλο κ.λπ. Εγώ δοκίμασα το τεργιάκι μοσχάρι. Ήταν καλό: λωρίδες από ψημένο στη σχάρα μοσχάρι, με σάλτσα στη μέση και γαρνιτούρα ψητά λαχανικά. Πήραμε και άλλα δύο πιάτα για δοκιμή. Ο σολομός με γλυκό μήλο και μουστάρδα ήταν ένα ασυνήθιστο πιάτο. Το φιλέτο του ψαριού μεγάλο. Το σκεπάζουν με κάτι σαν κομπόστα από λεπτοκομμένα μήλα. Πολύ γλυκιά. Είναι η τάση των τελευταίων καιρών, τα αλμυρά να γλυκίζουν. Δοκιμάσαμε επίσης το mixed grill, ένα απλό, πλούσιο μείγμα από κοτόπουλο, χοιρινό και μοσχάρι στη σχάρα. Κι αυτό με λαχανικά μπάρμπεκιου.

Ήταν αργά. Παρασκευή. Ήμασταν πτώμα. Και έτσι απορρίψαμε τα επιδόρπια για μισή ωρίτσα ύπνο παραπάνω.