Φάγαμε

…στο "Αntonio Νonno"

Ωραίο και ζεστό ιταλικό εστιατόριο στο Χαλάνδρι

ΝΤΑΙΑΝΑ ΚΟΧΥΛΑ

Το ιταλικό εστιατόριο βρίσκεται σε μια παλιά γωνιακή μονοκατοικία, σε μία από τις κύριες αρτηρίες του Χαλανδρίου. Το ντεκόρ είναι απλό: ξύλινο ταβάνι, διάφορα παλαιού τύπου έπιπλα, μαυρόασπρες φωτογραφίες από το ιταλικό σινεμά και μια κουζίνα η οποία βούιζε με νευρική, χαοτική ενέργεια.

Ο σερβιτόρος, με look Billy Bo και χαλαρό ύφος, κυκλοφορούσε μεταξύ κουζίνας και τραπεζιών θολωμένος από τη σχεδόν γεμάτη σάλα. Γνωρίζω το συναίσθημα καλά. Είναι το ντελίριουμ των πρώτων ημερών ενός εστιατορίου. Εδώ, όμως, έπειτα από έναν μήνα και κάτι, τα πράγματα θα έπρεπε να είχαν στρώσει λίγο.

Η bella μου φίλη Ελιζαμπέτα του κάνει νόημα από μακριά: σχεδιάζει με τα δάκτυλά της στον αέρα ένα τετράγωνο. Το μενού. Για να του το υπενθυμίσει. Ήμασταν ήδη καθισμένοι 12-15 λεπτά.

Απλά και ωραία φαγητά σερβίρει το "Antonio Nonno". Από τα ορεκτικά αποφασίσαμε ότι θέλουμε μόνο ένα, τα μανιτάρια πλευρότους σοταρισμένα με σκόρδο και ελαιόλαδο. Μια σαλάτα μας είχε ελκύσει, με ρόκα, κουκουνάρια και άλλα. Η πίτσα θα ήταν αναπόφευκτη κι έτσι επιλέξαμε την πιο ακριβή (15 ευρώ) με προσιούτο και μοτσαρέλα. Ήμασταν λυσσασμένοι από πείνα. Όσον αφορά τα άλλα, οι περισσότεροι προτιμήσαμε ζυμαρικά - παπαρδέλες με ανάμεικτα μανιτάρια και σάλτσα ταρτούφο, παπαρδέλες με γαρίδες, κολοκυθάκια και βότκα, σπαγγέτι αλ πέστο και νιόκι με γκοργκονζόλα και κρέμα. Ο Βασίλης ήθελε φιλέτο. Χοιρινό με μια σάλτσα από ντομάτα, ελιές και κάππαρη.

Χρειαστήκαμε γύρω στα 10 λεπτά για να μελετήσουμε το μενού, αλλά γύρω στα 25 για να ξανατραβήξουμε την προσοχή του σερβιτόρου. Αδράξαμε λοιπόν την ευκαιρία όταν μας πρόσεξε και του ζητήσαμε και λίγο ψωμάκι. Δεν τα ήξερε απ' έξω τα φαγητά κι έτσι έπρεπε να του δείχνουμε με το δακτυλάκι την ανάλογη καταχώριση στον κατάλογο.

Ύστερα από περίπου ένα τέταρτο ήρθαν τα μανιτάρια και πέντε-δέκα λεπτά μετά η πίτσα. Και τα δύο νόστιμα. Η πίτσα τύπου gourmet με τραγανή, λεπτή ζύμη, γευστική σάλτσα και τρυφερότατο προσούτο. Η πείνα μας κάπως ελαττώθηκε. Κάτι ήταν κι αυτό. Μιάμιση ώρα πέρασε μέχρι να έρθουν τα υπόλοιπα και στο μεταξύ να βλέπουμε το "γκαρσόν" να πηγαίνει γλυκά, lemoncello, καφέδες και άλλα πολλά στα γειτονικά τραπέζια και να πιάνει την πάρλα παντού. "Ωραίο το μπλα μπλα, αλλά δεν πας να δεις τι γίνεται με τα φαγητά μας στην κουζίνα;" του είπα με τον χαρακτηριστικό μου διπλωματικό τρόπο. "Δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Η καθυστέρηση έρχεται από μέσα", απαντάει καθώς "την κάνει" για τις κοπέλες στο διπλανό τραπέζι.

Γύρω στις 12.15, έπειτα από διάφορα όξινα νταραβέρια και εκνευρισμούς, μας έφερε τα υπόλοιπα. Η σαλάτα όμως δεν έφτασε ποτέ. Κάπου ξεχάστηκε μέσα στα τεφτέρια του. Ήταν όλα πράγματι καλά, χορταστικά και νόστιμα πιάτα και τα δύο μπουκάλια Chianti που κατεβάσαμε κατά τη μακρά μας αναμονή μας προετοίμασαν καλά για τα ζυμαρικά.

Εάν ήταν το δικό μου μαγαζί, ύστερα από τέτοια αργοπορία και τόσα παράπονα, scuzi, αλλά θα είχα κεράσει τουλάχιστον τα επιδόρπια.