ΣΠΑΪΚ ΛΙ - ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΝΟΡΤΟΝ «Αχ, αυτοί οι Μπους…»

Έντουαρντ Νόρτον και Σπάικ Λι, αναφερόμενοι στην οικογένεια Μπους: «Τhat fucking family». Να το μεταφράσω; Όχι γιατί μου το απαγορεύει ο κώδικας δεοντολογίας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ

Ο Έντουαρντ Νόρτον με τον σκηνοθέτη της ταινίας «Η 25η ώρα» Σπάικ Λι, και δύο συμπρωταγωνιστές του: τον Μπάρι Πέπερ (αριστερά) και τη Ροζάριο Ντόουσον

Μισό λεπτό μετά την προσωπική κουβέντα με δύο από τα μεγαλύτερα θηρία του σύγχρονου κινηματογράφου - και δύο μαύρα πρόβατα του Χόλιγουντ - ήθελα ν' ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Όχι μόνο την αφεντιά μου, αλλά και ολόκληρη την καλλιτεχνική αφρόκρεμα του ελληνικού θεάματος. Και σας βεβαιώ πως το ίδιο ακριβώς θα αισθανόσασταν κι εσείς. Διότι σας ερωτώ: Έχετε ακούσει ή διαβάσει κάποιο μεγάλο όνομα του ιθαγενούς… show business να αποκαλεί δημοσίως την οικογένεια του πλανητάρχη «that fucking family;» Κανείς.

Να τολμήσω μια ερώτηση ξένη προς την «25η ώρα»; (Η ταινία που έφερε αμφότερους στον πάγο του Βερολίνου).

Σπάικ Λι: «Go ahead».

Πόλεμος, Μπους, Ιράκ…

«Πρώτον, ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία σχέση με το Ιράκ και τον Σαντάμ. Δεύτερον, ως Αμερικανός πολίτης αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω πως δεν υπάρχει τίποτα που να με χωρίζει απ' αυτό τον λαό. Τρίτον, that guy in the first place - αυτός ο τύπος κατ' αρχήν - δεν θα 'πρεπε να ζεσταίνει τον πισινό του στον θώκο του προέδρου των ΗΠΑ. Τέταρτον, εξελέγη με νοθεία και άλλα δικαστικά κόλπα. Και τέταρτον - το πιο λυπηρό - φοβάμαι πολύ πως θα επανεκλεγεί με την ίδια καλπονοθεία. That fucking family των Μπους, έχει εξελιχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες πληγές που τρώνε τα σωθικά της Αμερικής τα τελευταία χρόνια. Έχετε δει ένα αριστούργημα που λέγεται "Ακήρυχτος πόλεμος"; Ε, αν το δείτε, θα καταλάβετε την ουσία και τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η αμερικανική κοινωνία. Violence, violence, violence».

Υπάρχει λύση;

«Υπάρχει αλλά αμφιβάλλω αν είναι πραγματοποιήσιμη. Για να φύγει, πρέπει όλοι να ενώσουμε τις φωνές μας και να ξεσηκωθούμε».

Διαβάζω όμως πως τελευταίως τα ποσοστά των οπαδών του έχουν σκαρφαλώσει στο 65%.

Έντουαρντ Νόρτον: «Οι στατιστικές και οι μετρήσεις είναι παραπλανητικές. Μερικές φορές δεν ανταποκρίνονται στο βάθος των πραγμάτων. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Όταν είχα πάει στο Ισραήλ, αισθάνθηκα πως το 70% των Ισραηλινών συμφωνούν με μια ειρηνική επίλυση των διαφορών τους με τους Παλαιστινίους. Όχι μόνο συμφωνούν αλλά και προκειμένου να την αποκτήσουν είναι αποφασισμένοι να κάνουν αρκετές εδαφικές παραχωρήσεις. Όμως την ίδια στιγμή ένα 70% θα ψήφιζε υπέρ του Σαρόν, γιατί είναι πεπεισμένοι πως η πολιτική του τους εξασφαλίζει ασφάλεια και προστασία».

Περίπου κάτι σαν μαφία…

«Να το πω διαφορετικά. Η σημερινή κατάσταση με κάνει να ντρέπομαι για την κυβέρνησή μου. Οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι άλλες χώρες που τους ακολουθούν, πρέπει να αισθάνονται τυχεροί. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές είναι σπάνιο να αισθάνεται κανείς υπερήφανος για την κυβέρνησή του. Ελάτε στη θέση μου. Κάθε μέρα ακούω φανφάρες του στυλ "πατρίδα, οικογένεια". Είναι σα να βλέπω ταινίες με τέρατα και ζόμπι. Ανατριχιάζω».

Η γερμανική κριτική αξιολόγησε την «25η ώρα» σαν την καλύτερη της Μπερλινάλε. Από τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ είναι άφαντη…

Σπάικ Λι: «Ποτέ δεν έκανα μια ταινία αλληθωρίζοντας προς τα Όσκαρ. Αλλά μια και με προκαλείς θα μιλήσω. Το 1992 ο Ντένζελ Ουάσιγκτον κέρδισε υποψηφιότητα για την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του στο "Μάλκολμ Χ". Τελικώς έχασε. Από ποιον; Από τον Αλ Πατσίνο στο "Άρωμα γυναίκας". Μα ο Αλ έχει παίξει δέκα φορές καλύτερα στον "Νονό", στον "Σημαδεμένο", στο "Dog day afternoon". Δεν το πήρε με τις καλύτερές του, αλλά με την πιο μέτρια απόδοσή του. Το ίδιο με τον Ντένζελ. Κέρδισε το Όσκαρ με το "Training day" (Ημέρα εκπαίδευσης). Ήταν καλύτερος; Όχι. Απλώς το κέρδισε μεταχρονολογημένα. Από ενοχές, από τύψεις; Μπορεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Σκορσέζε. Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί ότι "Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης" είναι η καλύτερη ταινία του; Κανείς. Στις καλύτερες στιγμές του τον περιφρόνησαν. Θυμηθείτε μόνο τους τίτλους "Οργισμένο είδωλο", "Good fellas", "Καζίνο". Θυμηθείτε ακόμα πως η ασήμαντη ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ "Συνηθισμένοι άνθρωποι" κατατρόπωσε στα Όσκαρ ένα αριστούργημα που λέγεται "Οργισμένο είδωλο". Βάζω στοίχημα όλη την περιουσία μου πως αυτή τη χρονιά θα το κερδίσει. Απίστευτα πράγματα. Ποιος να τους πάρει στα σοβαρά;».

Εκτός από αφερέγγυοι είναι και ρατσιστές;

«Δεν το λένε αλλά είναι. Πόσοι Αφροαμερικανοί είναι φέτος υποψήφιοι; Μισός!».

Πέρυσι όμως κέρδισε και η Χάλι Μπέρι και ο Ντένζελ Ουάσιγκτον.

«Συμπτωματικό. Νομίζετε πως θα συμβαίνει κάθε χρόνο; Λάθος».

Και κάτι ακόμα. Επειδή ο ήρωας της «25ης ώρας» έχει μπροστά του μόνο 24 ώρες ελευθερίας, εσείς στη θέση του πώς θα τις αξιοποιούσατε;

Σπάικ Λι: «Με τα δύο παιδιά μου και τη γυναίκα μου. Μόνο μία γυναίκα έχω» (χαμόγελο με σημασία).

Έντουαρντ Νόρτον: «Με τους ανθρώπους που αγαπώ».

Ροζάριο Ντόουσον (το κορίτσι του Νόρτον στην ταινία): «Σεξ, σεξ, σεξ».

Δεν μπορώ να πω. Η μέρα άρχισε με πολιτική και τελείωσε με έρωτα. Το πιο ταιριαστό φινάλε μιας… επανάστασης!

Ερμηνεία για βραβείο

Ο Έντουαρντ Νόρτον - ίσως το καλύτερο ερμηνευτικό «εργαλείο» του σημερινού αμερικανικού κινηματογράφου - έχει ήδη στο τσεπάκι του το βραβείο ερμηνείας, εδώ στο Βερολίνο. Η μέθοδος με την οποία χειρίζεται τον ρόλο του είναι προσωπική και πρωτότυπη. Υποδύεται έναν έμπορο ηρωίνης του Μανχάταν που έχει στη διάθεσή του μόνο 24 ώρες ελευθερίας, πριν ακολουθήσει την άγουσα προς τον Κορυδαλλό για εφτά ολόκληρα, βασανιστικά χρόνια. Αποφασίζει λοιπόν να αξιοποιήσει αυτόν τον… ελάχιστο χρόνο παρέα με τέσσερα δικά του πρόσωπα. Το κορίτσι του, τον πατέρα του και τους δύο φίλους του από τα εφηβικά του χρόνια. Και συνεχώς στο κεφάλι του είναι καρφωμένο ένα ερώτημα: Ποιος απ' όλους αυτούς τον κάρφωσε. Αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η κατάσταση ανατρέπεται. Αφού ο ίδιος - με τη ζωή που έκανε και τη μετάλλαξή του - είχε προλάβει να τους προδώσει!