Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Διαλογική συνέντευξη-πορτρέτο

( νταστιν χοφμαν - «δεν μου προτείνουν πια καλούς ρόλους» :: 13-02-2003) 

ΝΤΑΣΤΙΝ ΧΟΦΜΑΝ «Δεν μου προτείνουν πια καλούς ρόλους»

Όταν μπήκε στην αίθουσα φορώντας τη «φόρμα» ενός καθημερινού ανθρώπου, μια Γερμανιδούλα συγκλονίστηκε από την απομυθοποίηση του «Πρωτάρη». Και ψιθύρισε αυθόρμητα στη διπλανή της: «Είναι τόσο klein (μικρός)»!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ

Στο… ψάξιμο για καλούς ρόλους βρίσκεται ο Ντάστιν Χόφμαν: «Αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από το σινεμά γιατί οι ρόλοι που μου προτάθηκαν δεν ήταν και οι καλύτεροι»

Πρέπει να το ομολογήσουμε. Ο αντιαμερικανισμός μας έχει τυφλώσει. Τόσο μάλιστα που μερικές φορές ξεχνάμε την τραγωδία που περνούν μερικοί σκεπτόμενοι, μεγάλοι ανθρώπινοι σταθμοί του Χόλιγουντ. Ας πούμε την τραγωδία αυτού του… μικρού ανθρώπου. Του πιο διάσημου «Little big man» στην ιστορία του σταρ σύστεμ.

Φανταστείτε. Να είσαι ο «Πρωτάρης», ο «Καουμπόη του μεσονυχτίου», ο «Κράμερ», να είσαι ένας από τους θεούς του '60 και του '70, να είσαι το αρχέτυπο κάθε αρχάριου ηθοποιού, να είσαι ο Ντάστιν Χόφμαν και να μη βρίσκεις ρόλους της προκοπής για να παίξεις. Ο δεύτερος γύρος του Μακαρθισμού έχει αρχίσει σήμερα στις ΗΠΑ. Σιωπηλός, υπόγειος και ανελέητος. Δύο επιλογές αιωρούνται σαν εκκρεμές πάνω από το σβέρκο κάθε σοβαρού σταρ. Να εγκαταλείψει και να ιδιωτεύσει (η πρώτη) ή να γελοιοποιηθεί παίζοντας ρόλο αβανταδόρου ενός καραγκιόζη, ας πούμε του Έντι Μέρφι. Ο Ντάστιν Χόφμαν προτίμησε το πρώτο. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο το δεύτερο.

Ελάχιστες οι επιλογές;

«Ελαχιστότατες. Αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από το σινεμά γιατί οι ρόλοι που μου προτάθηκαν δεν ήταν και οι καλύτεροι. Το όνομά μου δεν ταιριάζει μ' αυτό το είδος της business».

Παίζετε όμως τώρα σ' αυτή την… πώς να την πω…

«Ελάτε τώρα, μην ντρέπεστε. Προφανώς δεν σας άρεσε (πρόκειται για το συγκινητικό δραματάκι «Moonlight mile» ενός πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη). Δεν πειράζει. Μεταξύ μας, δεν σας αρέσω τώρα γιατί με θεωρείτε δεινόσαυρο. Να ξέρετε, όμως, μερικοί δεινόσαυροι τρώνε, πίνουν, κοιμούνται, κάνουν έρωτα και καλοπερνάνε».

Γιατί το κάνατε; (Περίπου σα να ρωτούτε «πώς και μπορέσατε να παίξετε σε μια τόσο ασήμαντη ταινία;»)

«Μα δεν διάλεξα τον ρόλο λόγω σεναρίου, ούτε λόγω ονόματος σκηνοθέτη. Με συγκίνησε η ιστορία, ο πόνος που προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου μας ανθρώπου. Ένας πατέρας μετά τον θάνατο της κόρης του ανακαλύπτει πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ήξερε το παιδί του. Ένας πατέρας που δεν ήταν εκεί την κατάλληλη στιγμή. Ήταν παντού εκτός από… εκεί».

Προφανώς προσφέρατε το όνομά σας για να βοηθήσετε την ταινία.

«Λάθος. Όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο λέει ανοησίες. Στο βάθος, όσο μεγάλος και να είναι ένας σταρ, δεν παύει να είναι ηθοποιός. Σε ολόκληρη τη διαδρομή της ζωής του θα αισθάνεται just actor. Όλοι μας είμαστε απλώς ηθοποιοί και αιώνιοι σπουδαστές. Όταν παίζεις ποτέ δεν έχεις τη συνείδηση μιας βεντέτας. Μόνο οι ημιμαθείς και οι τουρίστες της υποκριτικής την έχουν. Για να καταλάβετε, ο Ηθοποιός είναι σαν τον Άντρα που ποτέ του δεν κατάλαβε τη Γυναίκα».

Περίεργος συσχετισμός…

«Έχω μια δική μου θεωρία. Με λίγα λόγια, λοιπόν, ο Άντρας διαρκώς προσπαθεί να αρπάξει μερικές αναλαμπές χαράς και ζωής, αλλά διαρκώς τις χάνει. Αυτή είναι η διαφορά με τη Γυναίκα. Η Γυναίκα έχει κατασταλαγμένες προτεραιότητες και με το ένστικτό της ακολουθεί την ατζέντα της. Καταλαβαίνει, λειτουργεί και έχει πλήρη συνείδηση του κύκλου της ζωής. Προσφέρει, αγκαλιάζει, αγαπάει, χαίρεται, απογοητεύεται, ζει. Ο Άντρας φοβάται να αποκαλύψει την ευαισθησία του. Και επειδή δεν την αποκαλύπτει, γίνεται ακόμα πιο εύθραυστος και περισσότερο ευάλωτος. Ξοδεύει τον χρόνο του στο τρεχαλητό και κάποια στιγμή μετανιώνει που δεν άφησε τον εαυτό του ελεύθερο να πληγωθεί και να αισθανθεί. Οι άντρες τρέχουν, οι γυναίκες βιώνουν».

Και οι νέοι;

«Στο Βερολίνο ήρθα με την κόρη μου και το μόνο που κάνει όλη τη μέρα είναι να προσπαθεί να ξυπνήσει για να τρέξει και να ξεδιψάσει σε μια καινούργια ντίσκο. Σοβαρά τώρα, πιστεύω πως η σύγχυση που επικρατεί σήμερα στη νεολαία είναι δεκαπλάσια απ' αυτή που κυριαρχούσε στην εποχή του "Πρωτάρη"».

Αντιπολεμική γιορτή

Οι Γερμανοί τα κατάφεραν. Και εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε πως το άνοιγμα της (κινηματογραφικής) Αρκούδας για να χωρέσει το μισό Χόλιγουντ στην αγκαλιά της έγινε εκ του πονηρού!

Με άλλα λόγια, την ώρα που τα πολεμοκάπηλα σαΐνια της Ουάσιγκτον εκστομούσαν τα μύρια όσα εναντίον των Γερμανών και Γάλλων εραστών του… Σαντάμ Χουσεΐν, η Μπερλινάλε σήκωνε παντιέρα με συνθήματα όπως «Cinema for Peace and towards to tolarance» (Κινηματογράφος για την ειρήνη και περισσότερη ανεκτικότητα). Άλλωστε αυτό ακριβώς δεν είναι το χαρακτηριστικό που χωρίζει τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα;

Έτσι τη Δευτέρα το βράδυ δεκάδες αστέρια του θεάματος παραβρέθηκαν σε μια γιορτή με συνθήματα εναντίον του πολέμου. Από τα γνωστότερα, Τζορτζ Κλούνι, Ρότζερ Μουρ, Νάστιν Χόφμαν, Φέι Νταναγουέι. Αλλά και εκ του μακρόθεν (με γράμματα και με ευχές) η Σούζαν Σάραντον, η Κατρίν Ντενέβ, ο Σάμιουελ Τζάκσον και πολλοί άλλοι. Ο άνθρωπος που πρώτος άνοιξε το μικρόφωνο ήταν ο Ντάστιν Χόφμαν και αυτά που είπε θα έκαναν τον Μπους να στείλει τον Τζορτζ Τένετ να τον συλλάβει ως ηθικό αυτουργό της διεθνούς τρομοκρατίας: Το Ιράκ δεν έκανε τίποτα εναντίον της πατρίδας μου και αν θέλουμε να εκλαμβάνουμε τον εαυτό μας ως πολιτισμένο λαό, το μοναδικό πράγμα που απομένει να κάνουμε, είναι να λύσουμε τις διαφορές μας με ειρηνικά μέσα». Make peace not war!

«Πιστεύω στον Θεό»

Πιστεύετε στη μοίρα;

«Αν επιβιώσουμε απ' αυτή την τρέλα που έχει απλωθεί στον πλανήτη και αν η ανθρωπότητα γλιτώσει και καταφέρει να περάσει τον 21ο αιώνα, τότε ίσως καταλάβουμε λίγο παραπάνω τα μυστήρια των συμπτώσεων. Ότι ζούμε δηλαδή σ' ένα επίπεδο που δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει. Ναι, πιστεύω στον Θεό. Γιατί όπως έλεγε κι ένας συγγραφέας, όταν βγαίνω έξω και βλέπω τ' αστέρια, τότε αναγκάζομαι να συνειδητοποιήσω ένα πράγμα: Για να υπάρχει αυτή η ισορροπία κι αυτή η μοναδική αισθητική, κάτι, κάποιος τέλος πάντων πρέπει να υπάρχει up there (εκεί πάνω)!».