Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Κριτική κινηματογράφου

( φλερτ με τον θάνατο! :: 12-02-2003) 

53ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Φλερτ με τον θάνατο!

Από τα ωραιότερα πράγματα που άκουσα τελευταίως είναι η φράση συμπυκνωμένης σοφίας στην αλλόκοτη κομεντί του Σπάικ Τζόνζι «Αdaptation»: «Είσαι ό,τι αγαπάς!». Ε, λοιπόν, η Ευρώπη κινηματογραφικώς φλερτάρει με τον θάνατο!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ

«My life without me»: Μια 24χρονη (Σάρα Πόλεϊ) ετοιμάζει λίστα επιθυμιών δύο μήνες πριν τον προαναγγελθέντα θάνατό της

Ελάτε στη θέση μου. Εννιά το πρωί με την πρώτη ταινία του διαγωνιστικού προγράμματος και με την τσίμπλα στο μάτι να πέφτεις πάνω σε δίωρο επιθανάτιο ρόγχο. Όχι μία, αλλά πολλές φορές. Και από Γαλλία και από Γερμανία και από Ισπανία. Με την εξής σειρά: Πρώτος… νεκροθάφτης, ο Πατρίς Σερό. Ο Γάλλος του θεάτρου που πριν από δύο χρόνια με την ερωτική και τολμηρή ταινία του «Intimacy» εξήλθε νικητής και εραστής της Χρυσής Αρκούδας. Τώρα λοιπόν επιστρέφει με την ίδια… τόλμη. Αφού λοιπόν ξεμπέρδεψε με τον έρωτα, καιρός ήταν να καθαρίσει και με τον θάνατο. Ως εξής: Στην τελευταία του επίδοση με τον τίτλο «Son frere» (ο αδελφός του), δύο τσακωμένα μεταξύ τους αδέλφια, επανασυνδέουν τις σχέσεις τους με γέφυρα μια σπάνια ασθένεια του αίματος που στέλνει στον τάφο τον έναν εξ αυτών. Ως εκ τούτου με τη μηχανή ανά χείρας - στε στυλ ντοκιμαντέρ - και με «σκοτωμένο» φωτισμό παρακολουθούμε σκηνές από τον… «Ευαγγελισμό». Και όποιος αντέξει, άντεξε.

Δεύτερος νεκροθάφτης η σινιόρα Ιζαμπέλ Κοϊχέτ, βοηθός του Αλμοδόβαρ και σκηνοθέτις μιας ισπανο-καναδικής συμπαραγωγής που διαδραματίζεται στο Βανκούβερ εις άπταιστον αγγλιστί με τον τίτλο «My life without me» (Η ζωή μου χωρίς εμένα). Το ζητούμενο αυτής της δήθεν σοβαρής, θλιβερής και γυναικείας ιστορίας, είναι οι προτεραιότητες μιας 24χρονης δύο μήνες πριν από τον προαναγγελθέντα θάνατό της. Είναι παντρεμένη, είναι μητέρα δύο μικρών κορασίδων και εξωτερικώς φαίνεται ευτυχισμένη. Ώσπου οι γιατροί ανακαλύπτουν καλπάζοντα καρκίνο στο συκώτι! Να αυτοπυροβοληθεί; Όχι. Κατευθύνεται στο πλησιέστερο καφέ, ανοίγει την ατζέντα της και σημειώνει must do: Πρώτον, να κάνω έρωτα με κάποιον άγνωστο. Δεύτερον, να τα παρατήσω όλα. Θέλετε και το τρίτο;

Τρίτος νεκροθάφτης ο Γερμανός - εκ της μακαρίτισσας DDR (Λαϊκής Γερμανίας) προερχόμενος - με το όνομα Βόλφγκανγκ Μπέκερ και με την ταινία «Good bye Lenin». Με μια διαφορά. Αυτός εδώ είναι χαριτωμένος και σοβαρός νεκροθάφτης. Μια φανατική ιδεαλίστρια των αρχών Μαρξισμού-Λενινισμού και της νομενκλατούρας του Ανατολικού Βερολίνου, είναι οριζοντιωμένη στο κρεβάτι μιας βεβαρημένης και σχεδόν ημιθανάτιας καρδιάς. Απέξω ο σοσιαλιστικός κόσμος έχει κυριευτεί από την Κόκα Κόλα και τον… άθλιο καπιταλισμό. Αλλά από μέσα, εντός του σπιτιού, ο γιος της κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να σκηνοθετεί τη συνέχεια. Μαμά όλα τα πλάνα του Κόμματος βαίνουν καλώς. Μα παιδί μου - του λέει εκείνη - ακούω φωνές Δυτικογερμανών. Α - της λέει - δεν αντέχουν άλλο την καταπίεση της καπιταλιστικής Γερμανίας και καταφθάνουν σε μας κατά κοπάδια. Περίπου κατά φαντασίαν σοσιαλιστικός παράδεισος.

«Άνθος» ειρωνείας

Τέταρτος (και ελπίζω) τελευταίος Ευρωπαίος νεκροθάφτης, ο αειθαλής και σαρκαστικός Κλοντ Σαμπρόλ. Η τελευταία του ειρωνεία με τον τίτλο «La fleur du mal» (Το άνθος του κακού) μετατρέπει την οικονομική και πολιτική ελίτ της Γαλλίας σε ένα απέραντο κρεβάτι και σε λίστα προδοτών, χιτλερικών και αιμομικτών. Η σύνθεση μιας οικογένειας όπου η μαμά διεκδικεί τον δήμο της περιοχής αποτελείται από τα εξής… λουλούδια: Ο παππούς όχι μόνο ήταν συνεργάτης των Γερμανών, αλλά με τις υποδείξεις του έστειλε στα κρεματόρια αρκετές χιλιάδες Εβραίους! Ο μπαμπάς καταναλώνει όλο τον χρόνο του στον ποδόγυρο κορασίδων και ενίοτε την πέφτει στην πρόγονή του. Ο υιός κοιμάται με την ετεροθαλή αδελφή του και η θεία (η αδελφή του παππού) είναι υποψήφια δολοφόνος. Τι πα να πει αυτό; Απλό. Στη θέση του αδίστακτου υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, αντί για φωτογραφικές μαρτυρίες εις βάρος του Σαντάμ Χουσεΐν, θα έπαιζα την ταινία προς απόλαυση των μελών του Εθνικού Συμβουλίου του ΟΗΕ. Τι να πω κι εγώ; Πλάκα κάνω. Διότι το χιούμορ είναι η παρηγοριά στον ευρωπαϊκό… θάνατο της Μπερλινάλε!