Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Κριτική μουσικής

( γουαλας ρονι - η κληρονομιά του μάιλς ντέιβις στην τρομπέτα :: 10-02-2003) 

ΓΟΥΑΛΑΣ ΡΟΝΙ Η κληρονομιά του Μάιλς Ντέιβις στην τρομπέτα

Μπορεί η ιστορία της τζαζ να γράφτηκε με το σαξόφωνο, η γέφυρα όμως που την πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία, ήταν σίγουρα η τρομπέτα

ΖΑΚ ΣΑΜΟΥΗΛ

Η μουσική του Μάιλς Ντέιβις άφησε πίσω μια τεράστια κληρονομιά, με πολλές εκδοχές. Μια από τις πιο σημαντικές είναι και η τρομπέτα του Γουάλας Ρόνι. Και αυτό όχι γιατί τάχα ο ίδιος ο Μάιλς έδωσε το '91 το χρίσμα στον 30άχρονο τότε τρομπετίστα…

Ήταν οι νότες που ξεχύθηκαν από την τρομπέτα του Louis Armstrong στα μέσα της δεκαετίας του '20 μεταμορφώνοντάς την από φολκλορική μουσική σε εξατομικευμένη τέχνη, ο πρώτος μεγάλος σταθμός στην ιστορία της τζαζ. Λένε πως, τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση του φαινομένου Dizzy Gillespie, ο τρομπετίστικος ήχος έφερε το στίγμα του μεγάλου Satchmo.

Ο Dizzy, όμως, την ημέρα του θανάτου του Armstrong θα πει: "Αν δεν ήταν εκείνος, δεν ξέρω πού θα βρισκόμασταν όλοι εμείς. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου γιατί εξασφάλισε το ψωμί μου". Στην ιστορική διαδρομή της τζαζ η τρομπέτα στάθηκε επάξια δίπλα στο σαξόφωνο και πάνω στον ήχο της δομήθηκαν σημαντικότατες μουσικές αισθητικές όπως των Gillespie, Clifford Brown, Fats Navarro, με αποκορύφωμα, βέβαια, τον Miles Davis που, από τα τέλη της δεκαετίας του '40 μέχρι και τα μέσα του '80, επισκίασε τα πάντα.

Σήμερα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως αυτό το ανοιχτό μουσικό σύστημα που υπήρξε η μουσική του Miles άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά που έχει πολλές εκδοχές. Μια από αυτές τις εκδοχές και ίσως μια από τις πιο σημαντικές είναι και η τρομπέτα του Wallace Roney (Γουάλας Ρόνι). Και αυτό βέβαια όχι γιατι τάχα ο ίδιος ο Miles έδωσε το '91 το χρίσμα στον τριαντάχρονο τότε τρομπετίστα (μου φαίνεται, άλλωστε, αδιανόητο ένας τζάζμαν να "χρίζει" κάποιον συνεχιστή του, πόσο μάλλον ο Miles) ούτε ακόμα επειδή η ιστορική μπάντα του - της δεκαετίας του '60 - τον διάλεξε για να "αντικαταστήσει" τον Miles μετά τον θάνατό του σε μια παγκόσμια τουρνέ, αλλά κυρίως για τα κριτήρια με τα οποία τον διάλεξαν. Και τα κριτήρια ήταν ο ήχος του και η μουσική του πλαστικότητα που του επιτρέπουν να πατάει με το ένα πόδι στην τρομπετίστικη παράδοση και με το άλλο σ' έναν μοντερνισμό (ή μήπως καλύτερα σ' έναν μεταμοντερνισμό) που δεν συνίσταται στην "αναπαράσταση" αλλά στη "διαφορετικότητα".

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται εκείνη τη συναυλία (Α tribute to Miles Davis) στο θέατρο "Παλλάς" στα μέσα του '90 όπου σπουδαίοι αυτοσχεδιαστές της τζαζ όπως ο πιανίστας Herbie Hancock, o μπασίστας Dave Holland, o σαξοφωνίστας Wayne Shorter, και ο ντράμερ Tony Williams - που μαζί με τον Miles Davis έγραψαν ένα σπουδαίο κεφάλαιο της τζαζ ιστορίας - άφησαν την τρομπέτα του Wallace Roney να αποδείξει όχι πόσο ίδια μπορούσε να παίξει με τον Miles αλλά κυρίως ότι η τζαζ δεν πέθανε το '60, όπως πολλοί ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα, αλλά ότι μετά την εποχή των στυλιστικών σχολών και των αδιαμφισβήτητων ηρώων, η τζαζ ζει την εποχή των στυλιστικών ιδιομορφιών. Ίσως έτσι πρέπει να δει κανείς τη μουσική του 42άχρονου τζάζμαν που άφησε τη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια στα μέσα του '70 για να ξεκινήσει στη Νέα Υόρκη μια μεγάλη καριέρα. Ο Wallace Roney παίζοντας δίπλα στους μεγάλους δασκάλους της τζαζ αφομοίωσε το φάσμα της αφροαμερικάνικης μουσικής και σήμερα η τρομπέτα του πλουτίζει την αισθητική της.

INFO

Γουάλας Ρόνι έως και την Πέμπτη 13/2, με το κουιντέτο του, στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς, τηλ 210-9213.310). Είσοδος με ποτό 30 ευρώ, φοιτητικό 23 ευρώ. Έναρξη 22.30.